پاتوفیزیولوژی و درمان کرامپ‌های عضلانی در بیماران همودیالیزی

کرامپ­های عضلانی در30 تا 80 درصد بیماران مبتلا به بیماری مرحلۀ پایانی کلیه در طی همودیالیز اتفاق افتاده و اغلب باعث خاتمۀ زود هنگام همودیالیز شده و بنابراین یک علت قابل توجه دیالیز ناکافی در این بیماران می­باشند. آنها معمولاً عضلات اندام تحتانی را درگیر می­نمایند اما عضلات دیگر شامل: دستها، بازوها، و شکم نیز ممکن است درگیر شوند. اگرچه علت دقیق کرامپ­ها در طی همودیالیز ناشناخته می­باشد، با این وجود تغییر در اسمولالیتی پلاسما، کاهش حجم مایع خارج سلولی، هیپوکسی بافتی، هیپومنیزیمی و کمبود کارنیتین مؤثر دانسته شده است. درمان کرامپ­های مرتبط با دیالیز رسیدن به دو هدف می­باشد که شامل پیش­گیری و یا حداقل کاهش دادن تعداد کرامپ­ها و درمان علائم آن هنگام بروز است. کمتر نمودن افزایش وزن بین دیالیزها، افزایش دادن زمان دیالیز برای کمتر شدن میزان اولترافیلتراسیون، پیش­گیری از هیپوتانسیون مرتبط با دیالیز، استفاده از مایع دیالیز با غلظت بالای سدیم، تجویز مکمل کارنیتین و تجویز گاباپنتین ممکن است که از حملات کرامپ­های عضلانی پیش­گیری نموده و یا لااقل تعداد حملات را کاهش دهند.  برای بهبود علائم، تجویز سالین­هیپرتونیک و یا دکستروز 50 درصد به یک اندازه مؤثر می­باشند. با این وجود ممکن است که دکستروز 50 درصد در بیماران همودیالیزی غیر دیابتی اقدام مناسبتری باشد.