پیمایش در تبیین اصول طراحی فضاهای آموزشی کودکان

تنوع موضوعات معماری، استفاده از روش‌های تحقیق متفاوتی را امکان‌پذیر می‌سازد. از اینرو شناخت دقیق موضوع به انتخاب روش تحقیق مناسب کمک می‌کند. در پژوهش حاضر، انتخاب روش تحقیقی که بتوان به کمک آن به اصول طراحی فضاهای آموزشی و کمک آموزشی کودکان 3 تا 6 ساله  با رویکرد ارتقاء خلاقیت آنان در ایران راه برد، مستلزم آشنایی با هر یک از سامانه‌های معماری (در فضاهای آموزشی) و سامانه انسانی (در حوزه های  خلاقیت و کودکان) می‌باشد. شیوه‌های خاص مطالعه کودکان، محدودیت‌های موجود در روند ارزیابی خلاقیت به وسیله آزمون‌های مربوط و نیز تعدد مداخله‌گرها در حوزه خلاقیت، شیوه تحقیق توصیفی‌ـ تبیینی را  طلب می‌کند. در این شیوه محقق، موضوع مورد بررسی را به دقت مشاهده نموده و مشاهدات خود را توصیف می‌نماید. یکی از شیوه‌های تحقیق توصیفی، تحقیق پیمایشی (زمینه یابی) است. در این روش، پس از انتخاب نمونه مورد مطالعه و جمع‌آوری داده‌ها به وسیله پرسشنامه یا مصاحبه، با روش تحلیل عوامل مهم‌ترین متغیرهای موثر در تحقیق به دست می‌آید. بر اساس ارتباط متغیرهای مذکور، مدلی فرضی پیشنهاد می‌گردد. پس از تأیید درستی مدل پیشنهادی به وسیله محاسبات آماری، تکنیک‌های طراحی را می‌توان بر اساس مدل حاصل استخراج نمود. در تحقیق حاضر پس از انجام مراحل مذکور، تکنیک‌های طراحی حاصل، توسط معماران به صورت تصاویر قابل درک برای کودکان اسکیس شده و یکبار نیز از کودکان 3تا 6 ساله در مورد تصاویر نگرش‌سنجی شد. در صورتی که نگرش‌سنجی کودکان نیز، مدل فرضی را تأیید کند، می‌توان به تبیین اصول طراحی در موضوع مذکور پرداخت. به طور خلاصه مقاله حاضر، تلاشی است جهت توضیح روش تحقیق پیمایشی‌ـ اکتشافی  برای دستیابی به اصول طراحی فضاهای آموزشی و کمک آموزشی کودکان با رویکرد ارتقاء خلاقیت آنان در ایران