چگونگی مداخله زمینه گرا درپایداری و باززنده سازی بافت های تاریخی با بهره گیری از روش چیدمان فضا

صنعت گردشگری با تأثیر بالقوه خود در اقتصاد هر کشور از جمله مقوله‌هایی است که همیشه مورد توجه مسئولین امر بوده است. با گسترش شهرنشینی و سرعت تغییرات در شهرها قریب به چند دهه است که بافت تاریخی شهرها دچار دگرگونی شده و هماهنگی خود را با ساختار اصلی حرکتی شهر از دست داده اند. این امر خصوصاً از بعد گردشگری فضاهای شهری و میراث تاریخی و فرهنگی، شهرها را تحث تأثیر قرار داده و باعث کاهش تعداد مراجعین و فراموشی تدریجی یادمان‌های گذشته شهرها شده است. هدف این مقاله پیشنهاد راهکار مناسبی جهت طراحی مجموعه گردشگری با رویکرد زمینه‌‌گرا در جوار سرو کهنسال ابرکوه و بافت خاص پیرامونی است، که در آن پس از بیان مطالعات در حوزه باززنده‌سازی بافتهای تاریخی و تلاشهای انجام شده برای طراحی زمینه‌گرا به معرفی تئوری‌ چیدمان فضا برای کمک به ارائه نتایج مطالعاتی دقیقتر پرداخته می‌شود. پژوهش از نوع کاربردی توسعه ای و روش پژوهش، توصیفی تحلیلی است و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه‌ای، مراکز آمار و بررسی‌های میدانی انجام شده است. در نتایج نهایی با تعیین عوامل تأثیرگذار در طراحی زمینه‌گرا در بافت های تاریخی، راهکاری برای تبیین ضوابط طراحی زمینه‌گرا جهت پایداری بافت‌های تاریخی فرهنگی شهرها پیشنهاد می شود. با کمک این معیارها و با توجه به میزان دسترسی و دید در مسیرهای موجود در بافت مجموعه، محل‌های مناسب به‌منظور کاربری‌های متعدد در طراحی معماری در نظر گرفته‌ خواهد‌شد؛ در طراحی‌های آینده با کمک استفاده از شاخص‌های نرم افزارهای دیگر در این چارچوب می‌توان دقت طراحی زمینه‌گرا را بالاتر برد.