کراس‌ لینکینگ قرنیه

     کراس‌لینکینگ که به معنی محکم کردن بافت و مواد (ماتریال) می‌باشد، از مدتی پیش شناخته شده ولی تا سال 1998 که Eberhard Spoerl و Theo Seiler دو محقق دانشگاه Dresden، این عمل را به عنوان یک روش درمانی برای بیماری‌های قرنیه معرفی کردند، انجام نمی‌شد. قرنیه به طور طبیعی در بین بافت‌های خود کراسلینک دارد که با افزایش سن سخت‌تر و محکم‌تر می‌شود و نظریه استفاده از این روش جراحی بر اساس این پدیده مطرح گردید. کراس‌لینکینگ با نور فرابنفش A (UVA) و ریبوفلاوین (ویتامین B2) اثر مشابه را دارد. کراس‌لینکینگ کلاژن قرنیه (CXL)، از آن زمان یک درمان پذیرفته‌شده برای کراتوکونوس (KCN) و اکتازی‌های مرتبط می‌باشد. هنگامی که درمان‌های معمولی (لنز تماسی و عینک) برای KC در بهبود دید موثر باشند، ضعف زمینه‌ای در قرنیه وجود ندارد اما کراس‌لینکینگ قرنیه به این دلیل برای استحکام قرنیه موثر است که می‌تواند پیشرفت را آهسته نموده و در بسیاری از موارد، بیماری را بهبود بخشد. گرچه مطالعات زیادی موفقیت این روش را ثابت کرده‌اند، چشم‌پزشکان باید روند روبه‌رشد این فن‌آوری و سوالات و چالش‌های زیاد این روش مثل اثر طولانی‌مدت CXL را درنظر داشته باشند.