کنه های خاک زی میان استیگمایان به عنوان شاخص اثرهای محیطی روی خاک های فضای سبز بوستان پلیس تهران

تنوع زیستی واژه ­ای است برای درجات تنوع طبیعت که هم شامل تعداد و هم فراوانی ژن­ ها، گونه ­ها و بوم سازگان در یک اکوسیستم می ­باشد. کنه ­های راسته میان استیگما از مهم­ ترین شکارگرهای بند­پایان کوچک و نماتد­ها در زیستگاه­ های خاکی هستند. کاهش کیفی و کمی این کنه ­ها از نظر نوع گونه ­ها و تعداد هر یک از افراد بسته به استراتژی ­های مدیریت خاک و پوشش گیاهی و یا به حضور عوامل اختلال­گر مثل فعالیت­ های انسانی دارد. در این تحقیق کیفیت خاک با استفاده از شاخص ­های تنوع زیستی در یک پارک 52 هکتاری در شمال شرق تهران مورد بررسی قرار گرفت. منطقه مورد نظر به 7 بخش که به لحاظ پوشش گیاهی و وضعیت جغرافیایی نماینده کل منطقه بودند تقسیم شد. نمونه­ برداری ­های منظم از خاک نواحی به­ مدت یک­سال انجام گرفت. تعداد کل کنه­ های به ­دست آمده از راسته میان­ استیگمایان 6167 عدد متعلق به 80 گونه بود. تنوع گونه ­ای در نواحی 7-1 و کل منطقه با استفاده از شاخص­های تنوع سیمپسون و شانون وینر، غنای گونه ­ای با استفاده از شاخص ­های منهینیک و مارگالف و یکنواختی با شاخص پیت و هیل محاسبه شد. بیشترین و کمترین تنوع گونه ­ای به ­ترتیب در نواحی 1 و 3 به ­دست آمد که رابطه مستقیم با رطوبت خاک ، pH و تنوع و پوشش گیاهی و اعمال مدیریت­ های اعمال شده روی خاک داشت. بیشترین تنوع زیستی در منطقه مربوط به دوره زمانی سه ماهه سوم سال و کمترین تنوع گونه ­ای در سه ماهه اول سال دیده شد که با شرایط جوی و رطوبت خاک متناسب می­ باشد. برای تعیین همبستگی بین هریک از شاخص ­های غنای گونه ­ای و تنوع گونه ­ای با هر یک از دو شاخص یکنواختی در هر منطقه نمونه ­برداری از آزمون گشتاوری پیرسون استفاده شد.