گزارش فنی: ارزیابی روش‌های استدلالی، ‏SCS‏ و سیپرس-کریک برای تعیین ضریب رواناب ‏حوضه‌های با مساحت کمتر از 50 کیلومتر مربع استان مازندران

رواناب به­عنوان یکی از مولفه­های بیلان آب حوضه، اهمیت زیادی در آبخیزداری و مدیریت منابع آب دارد. برآورد مناسب میزان رواناب، مستلزم تعیین ضریب رواناب می­باشد. در این پژوهش، ضریب رواناب با دوره بازگشت­های 25 و 50 ساله حوضه­های تا مساحت 50 کیلومتر مربع استان مازندران با استفاده از سه روش استدلالی، SCS و سیپرس-کریک برآورد شد. از نرم‌افزار GIS برای همپوشانی لایه­‌ها و تحلیل اطلاعات حوضه استفاده شد. جدول چاو مبنای تناظر روش­های مورد استفاده در این پژوهش قرار گرفت. روش استدلالی به­دلیل عدم تناظر با جدول چاو و محاسبه ضریب رواناب کمتر از واقعیت در اکثر موارد، نتایج مطلوبی ارائه نداد. روش سیپرس-کریک به‌دلیل قرابت با روش SCS کارایی لازم را در برخی از حوضه­ها نشان داد. میانگین ضریب رواناب معادل 0.37=C25 و 0.41=C50 بیانگر دقت بسیار بالای روش SCS نسبت به دو روش دیگر در این پژوهش می‌باشد. مطابق روش سازمان حفاظت خاک، کمترین و بیشترین ضریب رواناب با دوره بازگشت 25ساله به‌ترتیب مربوط به حوزه آبخیز چالکرود یک (0.06) و صفارود چهار (0.61) تعیین شد. کمترین و بیشترین ضریب رواناب با دوره بازگشت 50ساله نیز به‌ترتیب مربوط به حوزه آبخیز چالکرود یک (0.1) و صفارود چهار (0.65) برآورد شد. بر اساس نتایج به­دست آمده از هر سه روش، حوضه‌های دارای بیشترین مساحت و کمترین شدت بارندگی، کمترین ضریب رواناب را دارا بودند.