راحة الصّدور یکی از آثار برجستة تاریخی - ادبی زبان فارسی است که از شاهنامه بسیار اقتباس کرده است. نقل پانصد و نود و چهار بیت از شاهنامه در موضوعات حکمی و اخلاقی در این کتاب، از یک طرف نشان دهندة عظمت شاهکار فردوسی و از طرف دیگر نشان دهندة علاقه و دلبستگی راوندی به شاهنامه است. راوندی در سراسر کتاب خود از اندرزهای حکیمانة فردوسی سود برده و با این کار، به اثر خود ارزش و اعتبار بخشیده و به دلیل علا...

هدف اصلی پژوهش حاضر، به کار گرفتن نگره های سوایلز و هلیدی به منظور توصیف نقد کتاب ‏‎book review‎‏ در هیات زبانگونه ای ‏‎genre‎‏ نوشتاری و دانشگاهی بوده است. به بیانی روشن تر ، هدفهای این پژوهش عبارتند از 1)تبیین خصوصیات کلی نقد کتاب در دوسطح کلان(حرکت) و خرد (لغوی-دستوری) و (2) بررسی این نکته که آیا این خصوصیات کلان و خرد در رشته های مختلف(فیزیک، جامعه شناسی و ادبیات) تفاوت دارند یا خیر.

در میان کتاب‌ها و رساله‌های منسوب به خیّام، رساله‌ای به نام نوروزنامه وجود دارد که از دیرباز آن را به خیّام نسبت داده‌اند. مجتبی مینوی در سال 1312، آن را به نام خیّام منتشر کرد و در مقدّمه کتاب به جز خیّام، هیچ‌کس را شایسته عنوان نویسنده آن ندانست. در همان اوان کسانی چون مینورسکی، مستشرق معروف، بنابه دلایلی با این نظر مخالفت کردند تا این‌که محسن فرزانه طیّ مقاله‌ای که در سال 1363 در مجله آینده نوشت، ...

چکیده اوستا کتاب دینی زرتشتیان شامل پنج بخش یسن ها، یشت ها، وندیداد، خرده اوستا و وسپرد است. ویسپرد در اوستا -wispe ratuuo به معنی «همه ی ردان» یا «همه ی سروران» است. جزء اول ترکیب از صفت-wispa هر همه و جزء دوم از اسم ratu- به معنی رد و سرور است. ویسپرد از 24 کرده یا بخش تشکیل شده است و همراه یسن ها در مراسم مذهبی و آئینی به ویژه در نوروز و گاهنبارها یعنی جشن های شش گانه فصلی خوانده می شود. در...

این مقاله به شناسایی بنیادهای اساطیری و حماسی داستان دیوان مازندران در شاهنامه با توجه به پیشینة آنها در متون اوستایی، پهلوی، سغدی و ... می­پردازد. نخستین سرچشمه­های اساطیری و حماسی دیوان مازندران در متون اوستایی و پهلوی است. در این متون دیوان مازندران در دو ساختار مینوی و انسان­گونه ظاهر شده و در برابر اهورامزدا، ایزدان و انسان­ها قرار می­گیرند. اما داستانی مستقل در کتاب نهم دینکرد آمده که چار...

مطابق شاهنامه، آن‌گاه که فریدون بر ضحّاک چیره می‌شود، دو بار اراده‌ی کُشتنِ او می‌کند که هر دو بار سروشِ خجسته، فریدون را از کُشتن ضحّاک بازمی‌دارد و بند کردنِ او را بهتر می-داند. پیش از این، در توجیه و تحلیلِ نَکُشتن و به بند کِشیدنِ ضحّاک، گمان‌هایی زده شده است؛ امّا نگارنده بر این نظر احتمالی است که اگر ایزد سروش به فریدون اجازه‌ی کُشتنِ ضحّاک نمی‌دهد، این برایندِ باوری زروانی در شاهنامه است. بر بنیان متن‌های...