نماد و تعابیر نمادین در شعر معاصر فارسی از سال 1367 تا 1376 با تکیه بر آثار پنج تن از شاعران این دوره

نماد، کلمه ای است که هاله ای از معانی را به هم القا می کند. این عنصر از دیرباز در شعر فارسی بالاخص در متون عرفانی به کار گرفته شده است . بدون شک اوضاع سیاسی و اجتماعی جامعه در شکل گیری نماد بسیار تاثیرگذار است و می توان وضعیت جامعه را تا حد زیادی به وسیله ی آنها مشخص نمود. در شعر فارسی نیز شاعران به طرق مختلف این عنصر را به کار گرفته اند. برخی از نمادها میان شاعران مشترک و برخی ساخته خود آهاست . در میان نمادهای مشترک شب ، آیینه و پننجره بسامدهای بالا می دارند. در بخش نمادهای شخصی و قزوه و وسمقی بیشترین نمادهای اختصاصی را به کار گرفته اند و ابتهاج این بخش نماد خاصی ندارد. در این قسمت نمادهای امین پور از خلاقیت برخوردارند. نتایج و دستاوردها: از مقایسه و تحلیل نماده و آمار به دست آمده مشخص می شود که بر خلاف فرض ما قریب به 60 درصد نمادها کلیشه ای و قدیمی هستند و تنها حدود 40 درصد آنها جنبه ابتکاری دارند. می توان گفت در سروده هایی که در قالب کلاسیک هستند نماد کمتری به کار رفته است و اشعاری که به سبک نو یا نیمایی هستند ظرفیت نمادپذیر بیشتری دارند.