مطالعه تطبیقی بازداشت موقت در نظام کیفری ایران و لبنان

موضوع این پایان نامه مطالعه تطبیقی بازداشت موقت در نظام کیفری ایران و لبنان می باشد. قراربازداشت موقت یکی از اقسام پنج گانه قرارهای تامینی کیفری است که در ماده یکصدو سی و دو از قانون آئین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور کیفری بیان گردیده است. توقیف اشخاص و سلب آزادی تن از انسان با توجه به تصویب قانونگزار و ماهیت حقوقی آن دارای مشروعیت قانونی است هر چند این قرار دارای معایب و محاسن می باشد اما از قواعد خاص در حقوق کیفری پیروی می کند. در آئین دادرسی کیفری دو نوع قرار بازداشت موقت اختیاری و اجباری بیان گردیده است که هر کدام با وجود اشتراکات از قواعد خاص خود نشات گرفته است و در جای خود به کار گرفته می شود.این قرار توسط مقامات قضایی صالحه و با حصول شرایطی صادر می گردد و متهم حق اعتراض به این قرار را دارا می باشد و تمدید آن نیز با حصول شرایط امکان پذیر می باشد. شخصی که توسط مقام قضایی با صدور این قرار بازداشت می گردد دارای حقوق خاص می گردد که اعتراض به قرار ، احتساب ایام بازداشت و جبران خسارت ناشی از بازداشت در صورت تبرئهخ از جمله این حقوق است و قانونگزار جهت جلوگیری از اعمال خودکامگی و بی توجهی قضات نسبت به این امر مهم مسئولیتهای کیفری ، مدنی و انتظامی برای آنان پیش بینی کرده است تا حتی الامکان از تضییع حقوق متهمان جلوگیری گردد. در این پایان نامه همچنین در پایان هر فصل به تناسب موضوع به حقوق لبنان نیز توجه گردیده و مباحثی از آن حقوق بیان گردیده است هر چند که از حیث قانونگزاری تفاوتی زیاد در حقوق دو کشور ایران و لبنان در این خصوص مشاهده می گردد.