بررسی نمادهای امید و ناامیدی در شعر معاصر فارسی (از 1332 تا 1357) براساس آثار: فریدون توللی، مهدی اخوان ثالث، هوشنگ ابتهاج، محمد رضا شفیعی کدکنی

سال های بین 1332 تا 1357 دوران تقابل امید و ناامیدی در جامعه ی ایران و بازتاب آن در شعر معاصر بوده است. واکنشی که هر یک از شاعران این دوره در قبال مسائل سیاسی و اجتماعی از خود نشان داده اند، متفاوت بوده است، در این رساله با در نظر گرفتن برخی از شباهت ها، این شاعران به چهار گروه تقسیم شده اند: 1) پذیرندگان شکست و پناه جویان در سازش و امنیت 2) امیدواران مأیوس 3) مرثیه گویان وطن 4) آرمان گرایان امیدوار. در گروه اول، فریدون توللی و در گروه دوم، هوشنگ ابتهاج و در گروه سوم، مهدی اخوان ثالث و در گروه چهارم، محمد رضا شفیعی کدکنی در نظر گرفته شده است. همچنین نمادهایی که این شاعران برای بیان احساسات خود استفاده کرده اند - به ترتیب سال سرایش آن ها- استخراج و سپس تفسیر شده اند. این پایان نامه در سه بخش تدوین یافته و برخی از بخش ها نیز شامل چند فصل است و نتایج حاصل از آن نیز در پایان رساله آمده است.