حوزه های ناقص در نحو زبان دوم: رویکردی زیست- زبان شناختی

پژوهش حاضر به بررسی بخشی از دانش نحوی زبان دوم می پردازد که در دانش زبانی افراد تجلی می یابد اما به طور مستقیم آموخته نشده اند.فرضیه ی پژوهش این بود که اگر بتوان نشان داد زبان آموزان بخشی خاص از نحو زبان دوم خود را می دانند اما منشا این دانش نه آموزش مستقیم است، نه داده های اولیه زبانی و نه نحو زبان اول آنها، می توان ادعا کرد که منشا این دانش در ذهن/مغز زبان آموزان است. با نشان دادن اینکه در فراگیری زبان دوم حوزه های وجود دارند که منشا آنها در عضو زبانی افراد (language organ) است، از نتایج این پژوهش به منظور ارائه ی شاهدی از فراگیری زبان دوم برای مطالعه ی زیست شناختی زبان انسان یعنی رویکرد زیست-زبان شناسی (biolinguistics) استفاده شد. برای این منظور دو حوزه ناقص نحوی زبان انگلیسی – بندهای مصدری (clausal gerunds) و مصدرهایی که گروه زمانی ناقص دارند (tense phrase-defective gerunds) مورد بررسی قرار گرفتند. این دو ساختار دستوری نه به صورت مستقیم در کلاس های زبان انگایسی آموزش داده می شوند و نه به شکل مشابه در زبان مادری زبان آموزان (پارسی) تجلی می یابند.برای این منظور، از طریق یک آزمون بسندگی زبان انگلیسی 42 زبان آموز مقطع پیشرفته ی زبان انگلیسی که در موسسه ای در شهر کرج تحصیل می کردند انتخاب شدند. سپس از آن ها خواسته شد تا به یک آزمون قضاوت دستوری شامل 20 نمونه جمله از حوزه های ناقص ذکر شده پاسخ دهند. نتایج این پژوهش که شامل 79.17% پاسخ صحیح به کل آزمون بود، نشان داد که شرکت کنندگان دانش نسبتا بالایی در این حوزه های ناقص نحوی دارند.بر اساس یافته های پژوهش اینگونه نتیجه گیری شد که دانش نحوی این ساختارها محصول عضو زبانی افراد است، نه دانشی که به طور مستقیم آموخته شده باشد. بنابراین می توان از داده های نحو زبان دوم برای صحّه گذاشتن بر رویکرد زیست – زبان شناسی استفاده کرد. در پایان طرحی از یک نظریه ی زیست-زبان شناختی فراگیری زبان دوم توسط پژوهشگر ارائه شد.