انسان کامل از نظر افلاطون و فارابی

پژوهش حاضر با هدف آشنایی با انسان کامل از نظر دو حکیم فرزانه، افلاطون و فارابی نوشته شده است و به بررسی نظریه ها و دیدگاههای این دو فیلسوف در مورد حاکم جامعه ی آرمانی که همان انسان کامل است پرداخته شده و خصوصیات انسان در رابطه با محیط و جامعه اش بررسی شده است. چون انسانها موجوداتی متحول و متأثرند و از طبیعت و محیط زندگی خود تأثیر می پذیرند، آنها ابتدا به محیط زندگی انسان می پردازند و از آن جهت که استعدادهای آدمیان در اجتماع شناخته می شود و محیط بر پرورش او تاثیر می گذارد آنها بر این باورند که اگر جامعه ای که افراد در آن رشد می یابند، آرمانی باشد، شهروندان آن جامعه می توانند توانایی ها و استعدادهایشان را شکوفا سازند، زیرا در جامعه ی آرمانی که قابلیت ها و کمالات شناخته می شود، پرورش داده می شود و به فعلیت می رسد و در رأس آن جامعه باید انسان کامل باشد. خوشبختی جامعه در گرو وجود اوست. چراکه انسان کامل کسی است که تمام بالقوه های فطری الهی در او به فعلیت رسیده و به بهترین ویژگی آراسته شده است، رهبری با این خصوصیات بهتر می تواند شرایط را برای دیگر افراد فراهم سازد تا آنها نیز به کمالات ذاتی شان برسند. این دو فیلسوف معتقدند که حضور انسان کامل به عنوان رهبر در یک جامعه کافی است تا آن شهر به سوی آرمانی شدن گام بردارد. این پایان نامه به گونه ای تدوین شده که پس از گردآوری و فیش برداری و خلاصه کردن مطالب به شیوه ی توصیفی- تحلیلی مبادرت به نگارش کردم.