بررسی کارآیی مدل خود ارزشیابی های مرکزی در پیش بینی رضایت شغلی و بهزیستی ذهنی کارکنان شرکت کویر تایر استان خراسان جنوبی

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی کارآیی مدل خودارزشیابی های مرکزی در پیش بینی رضایت شغلی و بهزیستی ذهنی کارکنان بود. همچنین به نقش متغیرهای شغلی و دموگرافیک بعنوان اهداف فرعی توجه شد. در راستای دستیابی به اهداف مذکور، تعداد 229 نفر از کارکنان شرکت کویر تایر استان خراسان جنوبی با روش طبقه ای نسبتی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. در این پژوهش از چهار ابزار شامل؛ 1- مقیاس خودارزشیابی های مرکزی (جوج و همکاران،2003)، 2- مقیاس رضایت شغلی(اسمیت و همکاران، 1969)، 3- مقیاس رضایت از زندگی داینر و همکاران(1985)،(به منظور سنجش بعد شناختی بهزیستی ذهنی) و 4- مقیاس عاطفه مثبت و منفی(واتسن و همکاران، 1988) (به منظور سنجش بعد عاطفی بهزیستی ذهنی) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از روشهای آمار توصیفی، ماتریس همبستگی و رگرسیون چند متغیره(همزمان و گام به گام) استفاده شد. نتایج، کارآیی مدل خودارزشیابی های مرکزی در پیش بینی رضایت شغلی و بهزیستی ذهنی را تایید کرد. در این راستا مشخص شدکه مدل خودارزشیابی های مرکزی، رضایت شغلی و مولفه های آن و بهزیستی ذهنی و مولفه های آن (رضایت از زندگی و عواطف مثبت و منفی) را بصورت معنی داری پیش بینی می کند. همچنین بررسی نقش متغیر های دموگرافیک و شغلی نشان داد که مدل خودارزشیابی های مرکزی، وضعیت شغل و سابقه ی خدمت پیش بینی کننده های معنی داری برای رضایت شغلی کلی هستند. علاوه براین مشخص شد که مدل خودارزشیابی های مرکزی و سابقه خدمت، رضایت از زندگی(بعد شناختی بهزیستی ذهنی) و عواطف مثبت و منفی(بعد عاطفی بهزیستی ذهنی) را بصورت معنی داری پیش بینی می کنند.