شیوه ی روائی در آثار غسان کنفانی، بررسی موردی "رجال فی الشمس" و "ما تبقّی لکم".

دانش روایتگری، به استنباط قواعد درونی انواع ادبی و استخراج نظم حاکم بر آن، پرداختن به ساختار و تعیین ویژگی ها و شاخصه ها، توجه نشان می دهد. بهره گیری از فنونی چون راوی دانای کل در روایت رجال فی الشمس، به همراه توجه به لایه-های درونی شخصیت ها و وا کاوی احساس آن ها و روایت داستان بر مبنای شکست های زمانی پس نگر و استفاده از وقفه های توصیفی، به منظور بر انگیختن هول و ولا، در کنار دیگر شیوه های روایی به کار گرفته شده در داستان، از عمده ترین تمهیداتی است که کنفانی برای روایت داستان خود بر گزیده است. کنفانی در ما تبقّی لکم، صرف نظر از حضور راوی دانای کل در صفحات ابتدایی داستان، غالباً دید هماهنگ را برای روایتگری مورد استفاده قرار داده است. گوناگونی روایتگر، یکی از ویژگی های داستان سرایی این داستان است. حضور داستان سرا به عنوان «اول شخص درگیر» در متن رویداد ها، امکان دریافتن فرآیند های ذهنی و احساسی دیگر شخصیت ها را برای وی دشوار و بر پایه ی حدس و گمان می سازد. استفاده از پس نگری های پشت سرهم و متناوب، نمود یافتن تأملات روحی شخصیت ها به صورت تک گویی درونی و جریان سیال ذهن، تداخل زمان های روایی و استفاده از توصیف، به عنوان عاملی در جهت فضا سازی داستان، در کنار دیگر شیوه های روایی، در این داستان مورد استفاده قرار گرفته است.