مهاجرت آگاه از قرارداد ماشین های مجازی در معماری های ابری

امروزه نرم افزارهای مدیریت ماشین مجازی از فزونی تعهد ماشین فیزیکی پشتیبانی می کنند. فزونی تعهد یک ماشین فیزیکی به این معنا می باشد که بیش از ظرفیت موجود بر روی آن ماشین مجازی قرار گیرد. همچنین، نرم افزارهای مدیریت ماشین مجازی امکان مهاجرت ماشین های مجازی را از یک ماشین فیزیکی به ماشین فیزیکی دیگر فراهم می آورند. با استفاده از این قابلیت ها فراهم آورندگان ابر می توانند برای رسیدن به نرخ فشرده سازی بیشتر، اقدام به قرار دادن تعداد هر چه بیشتر ماشین های مجازی بر روی هر یک از ماشین های فیزیکی موجود نمایند. این کار برای فراهم آورنده ی ابر بسیار سود آور خواهد بود زیرا می تواند بیش از مقدار ظرفیت فیزیکی فراهم آورده شده، ماشین مجازی اختصاص دهد. در مقابل، قرارداد سطح سرویس میان فراهم آورنده ی ابر و کاربر ماشین های مجازی قرار دارد که مفاد آن باید رعایت شوند. بنابراین، فراهم آورنده ی ابر سعی می کند در حالی که نرخ نقض قرارداد را به اندازه ی قابل قبولی پایین نگاه می دارد از قابلیت فزونی تعهد حداکثر بهره ی ممکن را ببرد. هنگامی که بر روی یک ماشین فیزیکی بیش از ظرفیت آن ماشین مجازی قرار داده شود، وضعیت ماشین فیزیکی باید به طور پیوسته مورد نظارت قرار گیرد. به عبارت دیگر، باید نظارت های بیشتری در طول زمان مدیریت بر روی ماشین های فیزیکی انجام پذیرد. در این پایان نامه، مدیریت ماشین های مجازی در محیطی که صریحا از فزونی تعهد منابع فیزیکی پشتیبانی می کند، مورد بررسی قرار گرفته است. تعداد روش های مدیریتی سازگار با محیط های ابری در حال حاضر بسیار کم می باشد. سعی شده است که معماری روش پیشنهادی هرچه بیشتر با معماری استاندارد محیط های ابری سازگاری داشته باشد. همچنین روش پیشنهادی عمومی بوده و قابل ادغام با بسیاری از روش های مدیریتی دیگر می باشد. در روش پیشنهادی سعی شده است با پایین نگاه داشتن نرخ نقض قرارداد ماشین های مجازی به بیشترین مقدار فزونی تعهد ممکن دست یافت. به کمک معیارهای متوسط نرخ بهره وری ماشین های فیزیکی، زمان اجرای الگوریتم نگاشت، مدت زمان غیرفعال بودن ماشین های مجازی به دلیل مهاجرت، تعداد نقض های قرارداد رخ داده، نرخ فزونی تعهد بدست آمده و تعداد مهاجرت ها در کل دوره ی مدیریت روش پیشنهادی مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد.