قرنطینه در تاریخ معاصر ایران از اواخر قرن نوزدهم تا پایان دوره قاجار

هدف از این تحقیق بررسی و جستار یکی از ارکان مهم اجامعه ی ایران می باشد و باتوجه به نقشی که در زندگی مردم و مناسبات ایران با دیگر کشورهاداشته است تا کنون هیچ تحقیق مستقلی در این باره انجام نشده است.و چون این مهم-قرنطینه- نقش مهمی در سلامت جامعه و جلوگیری از انتشار بیماری ها نقش به سزایی ایفاکرده است و توانسته با توجه به نگرش سنتی مردم ایران عصر قاجار و برخوردشان با پدیده های مدرن،جای خود را در جامعه ی آن روز ایران باز نموده و در زمینه ی مبارزه با بیماریها در ایران جایگاهی شناخته شده را برای خود بدست آورد.اگر پیش از آن که قرنطینه توسط اروپایان به ایرانیان شناسانده شود،در ایران وجود داشت اما از لحاظ نظام مندی سطح چندان بالایی نداشت و به تدریج دارای روش علمی و نظام مندی پیدا کرد. در استقرار قرنطینه در ایران نمی توان نقش دولت های غربی را نادیده انگاشت چرا که روند رو به رشدد ارتباطات بشری موجب شد که به وضع سلامت در ایران که یکی از کانون های بیماری های مسری بود توجه نشان دهند. روش تحقیق در این رساله معطوف به بهره گیری از منابع کتابخانه ای دست اول و اسناد آرشیوی می باشد البته در جایی که منابع در بیان موضوعات تحقیق ابهامی داشته باشند از منابع تحقیقاتی استفاده شده است. نتایج بدست آمده در این پژوهش نشان میدهد که قرنطینه یکی از ارکان مهم پزشکی پیشگیری نقش بسار مهمی را در جلوگیری از انتشار بیماری از مناطق الوده به بیماری به مناطق سالم ایفا میکرده است.همچنین گاهی عدم مسولیت پذیری اولیای امور در خصوص وضعیت بهداشتی جامعه موجبات بروز حوادثی ناگوتر را رقم می زده است و از سویی عدم رعایت بهداشت فردی و عمومی از جانب مردم خود دلیلی دیگر برای شیوع و انتشار بیماری میباشد.این برسی نشان میدهد اگرچه ایرانیان در درمان بیماری ها از طب سنتی بهره میجستند اما این شیوه در برخی موارد چندان موثر نبوده است و با ورود طب اروپایی به ایران نیاز آن در کنار طب سنتی برای درمان بیماری ها احساس گردید.این پژوهش نشان میدهد اگرچه دولت های غیر در برقراری پستهای قرنطینه در ایران به دنبال منافع خود بودند اما با این وجود باعث گردید که به طور حداقلی هم که شده قوانین بهداشتی مربوط به ورود و خروج کالاها از بنادر ومرزها تا اندازه ای از بروز بیماری های مسری در کشور کاسته شود.