اثر میکروسیلیس و پلیمر استایرن بوتادین در مقاومت فشاری و خمشی بتن

مقاومت خمشی یا مدول راپچر بتن، بر اساس گسیختگی تیرهای بتنی بدون آرماتور در اثر خمش، تعیین می شود. جهت طراحی دالهای کف و باند فرودگاه که کشش ناشی از خمش بحرانی می باشد، تعیین مدول گسیختگی مفید و مناسب می باشد. در این تحقیق، تاثیرات متقابل میکروسیلیس و پلیمر استایرن بوتادین بر کارآیی، مقاومت فشاری و خمشی بتن بررسی شده است. تجزیه و تحلیل نتایج آزمایشات مقاومت فشاری و خمشی 32 مخلوط بتنی حاوی دو نسبت آب به مواد سیمانی (35/0 و 45/0 ) و چهار درصد جایگزینی میکروسیلیس (%0، %5، % 5/7 و %10) به همراه چهار درصد (%0، %5، %10 و %15) پلیمر انجام پذیرفته است. در این تحقیق، سه روش عمل آوری ترکیبی( عمل آوری مرطوب: 14،7و 28 روز در آب به همراه 53، 46 و 32 روز عمل آوری خشک در دمای آزمایشگاه) در نظر گرفته شده است. نتایج آزمایشات با نتایج تحقیقات محققین دیگر مقایسه شده است. دو مدل ریاضی برای تعیین مقاومت فشاری و خمشی بر اساس نسبتهای آب، میکروسیلیس و پلیمر استایرن بوتادین به مواد سیمانی و زمان نگه داری نمونه در آب پیشنهاد شده است. سازگاری خوبی بین مدل پیشنهادی و نتایج به دست آمده از آزمایشات مشاهده می شود. این مدلهای ساده جهت تعیین نسبت اختلاط بتنهای حاوی پلیمر استایرن بوتادین و میکروسیلیس مفید و مناسب می باشند. همچنین یک رابطه تجربی جهت ارتباط مقاومت خمشی با مقاومت فشاری، پیشنهاد شده است. نتایج آزمایشات نشان می دهند که تاثیر پلیمر استایرن بوتادین در افزایش روانی بتن بیشتر از تاثیر میکروسیلیس در کاهش روانی بتن می باشد. به ازای مقادیر مشخص پلیمر و میکروسیلیس، مقاومت فشاری و خمشی افزایش می یابد. اما هنگامی که نسبت پلیمر یا میکروسیلیس به مواد سیمانی، افزایش می یابد، مقاومت فشاری و خمشی بتن کاهش می یابند.