ارزیابی اثرات ناندرولون و تستوسترون روی کبد خرگوش با استفاده از روش های رادیولوژی، سونوگرافی و هیستوپاتولوژی

این مطالعه به‏ منظور بررسی اثر استروئید ‏های آنابولیک-آندروژنیک تستوسترون انانتات و نادرولون دکانوات بر سیستم کبدی در خرگوش انجام شد. برای انجام این مطالعه، 15 سر خرگوش سفید نیوزیلندی‏ نا بالغ ماده 45-42 روزه، به مدت یک هفته در شرایط استاندارد نگهداری شدند. سپس خرگوش ‏ها به صورت تصادفی به سه گروه مساوی (گروه تحت درمان با ناندرولون، گروه تحت درمان با تستوسترون و گروه کنترل) تقسیم شدند. چهار دوز ناندرولون دکانوات (mg/kgbw10) با فواصل یک هفته به خرگوش‏ های گروه ناندرولون، چهار دوز تستوسترون انانتات (mg/kgbw5) با فواصل یک هفته به خرگوش‏ های گروه تستوسترون و 3/0 سی‏سی نرمال سالین به خرگوش ‏های گروه کنترل تزریق شد. یک هفته بعد از هر تزریق، با استفاده از فیلم و کاست ماموگرافی یک سری رادیوگراف از ناحیه شکمی آن ها تهیه می شد و سپس به بخش سونوگرافی انتقال داده می شدند. یک هفته بعد از آخرین تزریق، نمونه ها با استفاده از دوز بالای فنوباربیتال یوتنانایز شدند و نمونه های کبدی به آزمایشگاه پاتولوژی منتقل شدند. نتایج رادیولوژی تفاوتی را از نظر تغییر دانسیته، اندازه و محل قرار گیری کبد در دو گروه تحت درمان با ناندرولون و تستوسترون در مقایسه با گروه کنترل نشان ندادند، در حالی که در بررسی های سونوگرافی کاهش اکوژنیسسته بافت کبدی در گروه تحت درمان با ناندرلون نسبت به دو گروه دیگر مشاهده شد، و نتایج پاتولوژی هیچ تفاوتی را بین سه گروه نشان نداد. بر اساس این نتایج چنین به ‏نظر می‏رسد که دو داروی ناندرولون و تستوسترون با این دوز و این دوره‏-ی مصرف، می تواند تغییر قابل برگشتی را روی کبد ایجاد کنند که با استفاده از روش رادیولوژی، قادر به شناسایی آن نمی باشیم در حالی که با استفاده از روش سونوگرافی در زمان مصرف دارو ها می توان این تغییرات را مشاهده کرد.