برنامه ریزی در راستای برقراری تعادل میان انواع حرکت سواره و پیاده در فضاهای شهری (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهر خوی)

نقش عامل دسترسی و ترابری شهری به عنوان اسکلت برنامه ریزی شهری و شبکه اتصال مکان ها و محل ها در شهر به شمار می آید. فضاها و عناصر گوناگون یک محله یا شهر توسط شبکه راه ها به یکدیگر متصل شده و شهروندان از طریق مسیرهای ارتباطی به شهر تحرک و جنب وجوش می بخشند. بدین ترتیب سازمان فضایی هر محله یا شهر را می توان براساس نوع و میزان روابط آنها تحلیل کرده و نظم بخشید. دسترسی های شهری خصوصاً در بخش های مرکزی شهرها، خلاف فلسفه ی وجودی شان که در سنت شهرسازی دارای منزلت اجتماعی و فرهنگی بوده و در تسهیل تماس ها و حضور و برقراری کنش های متقابل اجتماعی نقش داشتند، به محل نمایش اقتدار موتور(به عبارتی دود و صدا و آهن و بیماری) تبدیل شده است. عمومیت یافتن اتومبیل، تردد را در فضای شهری و به ویژه در متراکم ترین بخش ها و مشخصاً مراکز به شکلی ریشه ای دگرگون ساخته است به عبارتی، آن تعادلی که باید بر اساس فلسفه ی وجودی مراکز شهری از نظر حرکت سواره و پیاده نقش ایفا می کرد، به نفع حرکت سواره ( و تجهیزات و فضای به گروگان گرفته توسط اتومبیل) و به ضرر عابر پیاده ( و فضای ارزشی و فرهنگی-تاریخی)، به هم خورده است. شهرسازی اسلامی(ارزش- بنیاد) در تمامی وجوه خود به دنبال تامین خواسته های واقعی انسان است در این رویکرد باید هر گونه امحاء و زشتی از چهره شهر برچیده شده و صفات شهر اسلامی با ارائه ترکیب و نمودی متعالی زمینه تعالی انسان و سیر او را به سوی هدف اعلای حیاتش تامین نماید. در این اثنا ساماندهی و اصلاح سیستم حمل ونقل نیز نه تنها می تواند به بهبود و تامین یکی از مهمترین نیازهای وی(دسترسی) کمک نماید بلکه می تواند نقش مهمی در ایجاد تعادل و شکل دهی به کل عناصر شهری داشته باشد. نهایتاً این رساله با بهره گیری از مدل swot به تحلیل اطلاعات جهت تعیین تکلیف فرضیات پرداخته و به نتیجه گیری و ارائه پیشنهادات می پردازد.