بررسی تقابل های دوگانه در اشعار محمدرضاعبدالملکیان

رابطه ی تقابل های دوگانه وساختارگرایی به این ترتیب است که نه دال نه مدلول هیچ یک به خودی خودوبه تنهایی نشانه نیستند،بلکه تنها به واسطه ی رابطه ی ساختاریشان با یکدیگر به نشانه تبدیل می شوند؛به بیان دیگر دال و مدلول همیشه به هم وابسته اند.در این پژوهش ابتدا راجع به ساختارگرایی،پیشینه و نظریه پردازان آن صحبت شده،سپس تقابل های دوگانه که ازاصول مهم روش ساختارگرایی است،در پنج مجموعه شعری محمدرضاعبدالملکیان به نام «آوازهای اهل آبادی،ریشه در ابر،دنیا به کبوترانش پشت کرده است،ساده با تو حرف می زنم و رد پای روشن باران»بررسی شده است.در هر فصل تقریبا ده شعر از یک مجموعه ی شعری به علت دارا بودن دو ویژگی «روایی بودن وداشتن ساختار دو قطبی»انتخاب و تقابل های دوگانه،زیبایی های شعری،موسیقی شعروارتباط بندها با یکدیگر بررسی شده است.مهم ترین تقابلی که در آثار این شاعر دیده می شود،تقابل زندگی شهری و روستایی است و این که شاعر سنت و مدرنیته را در برابر هم قرار می دهد و زندگی روستایی راترجیح می دهد.