تخمین شدت تمرین هوازی از طریق آزمون های شمارش، نفس عمیق، و سخن گفتن

چکیده هدف: هدف از این مطالعه ، بررسی قابلیت نسخه فارسی آزمونهای شمارش، سخن گفتن، و نفس عمیق جهت اندازه گیری شدت تمرین هوازی بود. روش شناسی تحقیق: نمونه شامل 57 نفر دانشجوی داوطلب زن بود که به سه گروه 19نفری دانشجویان عادی، تربیت بدنی، و قهرمان با vo2max نسبی به ترتیب برابر 3±29، 4±32، و 4±37 میلی لیتر تعلق داشتند. پس از پر کردن فرم رضایت آگاهانه، آزمودنی ها طی دو مرحله با فاصله متوسط 6±9 روز در دو آزمون هوازی آزمایشگاهی وامانده ساز شرکت کردند. آزمودنی با سرعت 5 کیلومتر در ساعت روی تردمیل شروع به راه رفتن می-کرد و سرعت تردمیل هر سه دقیقه یک کیلومتر اضافه می شد تا فرد به مرحله واماندگی برسد. در آزمون دوم، vo2 توسط دستگاه تحلیل گازی گاشرون بطور مستقیم اندازه گیری می شد. پیش از آغاز آزمون، آزمونگر آزمون ها را آموزش می داد. آموزش ها شامل نفس گیری عمیق در حین ورزش، شمارش هر عدد در یک ثانیه (از یک هزار و یک به بالا) ، بیان هر کلمه 4 تا 5 سیلابی در یک ثانیه، و حرکت بر روی تردمیل بود. در جلسه اول، آزمون های شمارش، نفس عمیق، و سخن گفتن انجام شد. در جلسه دوم فقط آزمون نفس عمیق انجام شد. داده ها توسط نرم افزار spss تحلیل آماری شدند. یافته ها: در مرحله بی هوازی، میانگین آزمون های vo2max، ضربان، شمارش، نفس عمیق، و سخن گفتن به ترتیب برابر 5±33 میلی لیتر، 7±193 مرتبه، 1±4 شماره ممتد، 4±17 نفس عمیق در 30 ثانیه، و 2±22 کلمه در 30 ثانیه بود. در آستانه بی هوازی، میانگین آزمون های فوق به ترتیب برابر بود با 6±26 میلی لیتر، 10±177 مرتبه، 2±5 شماره ممتد، 3±14 نفس عمیق در 30 ثانیه، و 2±25 کلمه در 30 ثانیه. در آزمونهای شمارش، سخن گفتن، و نفس عمیق بین سه گروه هوازی تحقیق تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد که رابطه آزمون های شمارش، نفس عمیق، و سخن گفتن با فشار کار یک رابطه خطی معکوس است. محققین نتیجه گرفتند که برای تخمین آستانه بی هوازی آزمون شمارش بر آزمون های سخن گفتن و نفس عمیق ارجحیت دارد. در 95 درصد افراد، شمارش زیر 5 به معنای ورود به آستانه بی هوازی است.