بررسی روش غیر خطی طیف ظرفیت و مقایسه آن با روش تنش مجاز در طراحی قاب های ساده فولادی دارای مهاربند هم محور

در سال های اخیر، مطالعات زیادی در زمینه طراحی سازه ها در برابر زلزله صورت گرفته است. نتایج این مطالعات نشان می دهد که ایده رفتار سازه در محدوده رفتار خطی، با توجه به هدف دستیابی به طرح اقتصادی مناسب نبوده و طراحی سازه به روش های بر مبنای نیرو یا مقاومت کارایی کافی را ندارد، چرا که با توجه به وقوع زلزله های نسبتا شدید در برخی کشورهایی جهان مثل ایران، رفتار اعضای سازه ای وارد ناحیه غیرخطی می شود. لذا در آئین نامه های اخیر سعی بر آن شده که به جای معیار مقاومت یا نیرو، از معیار رفتار و شکل پذیری سازه استفاده شود. این شیوه طراحی، طراحی بر اساس عملکرد«performance based design»نام دارد. یکی از انواع این شیوه طراحی «روش طیف ظرفیت»است. که در این مطالعه سعی شده ابتدا بررسی ای بر این شیوه طراحی صورت گیرد که در این بررسی مفاهیم لرزه ای و روش های ارائه شده در دو دستورالعمل atc-40و fema440 شرح داده شده و سپس نحوه مدل سازی و جزئیاتی مثل جزئیات مدل سازی، معیارهای کنترل (اعم از پارامترهای مدل سازی و معیارهای پذیرش) و غیره بررسی می شود. برای طراحی به روش طیف ظرفیت سازه های مدل سازی شده توسط روش پوش آور «pushover» مورد تحلیل غیرخطی استاتیکی قرار می گیرد. انواع سازه های مورد مطالعه در این تحقیق، که تعداد آن ها به حدود 220 عدد می رسد، سازه های فولادی با قاب ساده شامل: 3، 6، 9 و12 طبقه، با تعداد دهانه های 3 و 5، به طول دهانه های 3، 4، 5، 6 و7 متر، با انواع مهار بندهای همگرا x، ?و v&?، با تعداد دهانه مهاربندی شده 1 و 2 دهانه کنار هم یا جدا از هم می باشد. که در نهایت مقایسه بین نتایج حاصله از این روش با روش تنش مجاز به این نتیجه منجر می شود که روش تنش مجاز در سازه های کوتاه طبقه دست پایین، در سازه های بلند مرتبه دست بالا است.