آسیب شناسی نظام توزیع فضایی - مکانی کاربری های شهری (مطالعه موردی کاربری فضای سبز منطقه 13 تهران)

رشد روز افزون شهر نشینی و عدم وجود برنامه ای مدون و دقیق برای مدیریت اصولی آن باعث وجود ناهماهنگی هایی در توسعه مکانی شهرها شده است. در حالت کلی در شکل ساده آن یک مسئله مکانی، یک یا چند مرکز خدماتی "سرویس دهنده ها" به مجموعه ای از متقاضیان "مشتریان" موجود در حوزه نفوذ خود خدمات عرضه می کنند. بوستان های عمومی به عنوان یکی از کاربری های ارضی عمومی شهری به عنوان "سرویس دهنده" با توجه به نحوه توزیع فضایی با شهروندان به عنوان "مشتریان" ارتباط می گیرند. پارک ها و بوستان های شهری به عنوان یکی از مراکز "سرویس دهنده" مذکور با ساکنان و شهروندان حوزه نفوذ خود به عنوان "مشتریان" در ارتباط تنگاتنگ قرار دارند که نحوه این ارتباط از چگونگی نظام توزیع فضایی این سرویس دهنده-ها به طور مستقیم اثر می پذیرد. در همین ارتباط امروزه در کنار سیستم های اطلاعات جغرافیایی، سیستم های تصمیم گیری چند معیاره(mcdm) به طور گسترده ای برای حل مسائل مکانی و ارایه الگوهای بهینه توزیع فضایی به کار گرفته می شوند. همچنین ارزیابی الگوهای توزیع موجود با استفاده از آنالیزهای فضایی در محیط سیستم های اطلاعات جغرافیایی قابل ارزیابی می باشد. در همین ارتباط در طرح حاضر با توجه به توزیع نامناسب پارک ها و فضای سبز منطقه 13 شهرداری شهر تهران، تلاش شده است ضمن آسیب شناسی نظام توزیع فضایی کاربری فضای سبز شهری و شناخت چگونگی وضع موجود با استفاده از آنالیزهای فضایی و آنالیز شبکه، با ارایه الگوی بهینه توزیع با استفاده از تکنیک fahp راهکاری جهت ایجاد تعادل در نظام توزیع کنونی ارایه گردد. نتایج بررسی های انجام شده در طرح پژوهشی حاضر نشان می دهد که علاوه بر ضعف میانگین سرانه فضای سبز محلات 09/1 نسبت به استاندارد مصوب فضای سبز محله ای (2 متر)، نظام توزیع فضایی بوستان های منطقه نیز در وضعیت مناسبی قرار ندارد. اگرچه به لحاظ تغییرات نظام توزیع فضایی در سطح محلات و نواحی منطقه از غرب به شرق شرایط موجود بهبود می یابد.