پترولوژی و پتروگرافی سنگ های آتشفشانی شرق نابر (جنوب غرب کاشان)

منطقه مورد مطالعه در شرق روستای نابر و در جنوب غرب کاشان واقع شده و جزئی از نوار ماگمایی ارومیه – دختر محسوب می شود. سنگ های آتشفشانی منطقه با سن ائوسن شامل آندزیت بازالتی، آندزیت، داسیت و ریولیت می باشند و در نمونه دستی به رنگ خاکستری دیده می شوند. بافت های پورفیری، گلومروپورفیری، میکرولیتی و غربالی بافت های غالب در این سنگ ها هستند. کانی های پلاژیوکلاز، کلینوپیروکسن و آمفیبول کانی های اصلی آندزیت های بازالتی و آندزیت ها بوده و کوارتز و بیوتیت کانی های فرعی آن ها به شمار می روند. در داسیت ها و ریولیت ها پلاژیوکلاز، آمفیبول، کوارتز، بیوتیت و فلدسپار پتاسیم کانی های اصلی را تشکیل می دهند. اپیدوت، کلسیت، اسفن، کلریت و اپاک به عنوان کانی های ثانویه در سنگ های مورد بررسی مشاهده می شوند. حضور پلاژیوکلازها و کوارتزهای دارای خوردگی خلیجی با حواشی گرد شده، پلاژیوکلازهای دارای زونینگ نوسانی، بافت غربالی و حاشیه غبارآلود نشان دهنده بافت های عدم تعادل است و به عنوان شواهدی بر وقوع اختلاط ماگمایی در نظر گرفته می شود. با استفاده از شیمی کانی ها، ترکیب کلینوپیروکسن ها از نوع دیوپسید می باشد. آمفیبول ها در محدوده مگنزیوهورنبلند و ترمولیت قرار می گیرند و پلاژیوکلازها دارای ترکیب الیگوکلاز، آندزین و لابرادوریت هستند. بر اساس فشارسنجی با استفاده از شیمی کلینوپیروکسن، سنگ های مورد بررسی در فشارهای کم تا متوسط و در حین صعود ماگما شکل گرفته اند. میزان آب در محیط تبلور کلینوپیروکسن ها بیشتر از 10 درصد بوده و این سنگ ها درفوگاسیته بالای اکسیژن تشکیل شده اند. دماسنجی کلینوپیروکسن ها به طور متوسط دمای 975 درجه سانتیگراد را برای تشکیل آن ها نشان می دهد. ترموبارومتری آمفیبول ها نیز بیانگر فشار 5/2 تا 3 کیلوبار و دمای 700 تا 750 درجه سانتیگراد می باشد. ترکیب شیمیایی کانی ها و سنگ ها نشان می دهد که سری ماگمایی سنگ های منطقه کالک آلکالن بوده و این سنگ ها در کمان های آتشفشانی قاره ای و محیط های فرورانش تشکیل شده اند. در نمودارهای به هنجار سازی نسبت به کندریت و گوشته اولیه غنی شدگی از عناصر lree وlile و تهی شدگی از عناصر hree وhfseدیده می شود که از مشخصات سنگ های کالک آلکالن و کمان های آتشفشانی مرتبط با فرورانش است. همچنین این امر می تواند نشان دهنده آلایش با مواد پوسته ای باشد. بررسی ژئوشیمیایی سنگ ها مشخص می کند که سنگ منشأ سنگ های مورد مطالعه یک اسپینل لرزولیت با درجه ذوب بخشی کمتر از 16 درصد بوده است.