نقش ترکیه در انقلاب های خاورمیانه

انقلاب هایی که در سال (2011) علیه دیکتاتوری و خودکامگی حاکمان عرب منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا از تونس آغاز شد و در زمان کوتاهی اکثر کشورهای عربی را درنوردید، در نهایت نتایج متفاوتی را دربر داشت و قدرت های بزرگ و سایر کشورهای منطقه در این نا آرامی ها به دنبال تحقق منافع ملی خود بودند و هستند و سعی دارند نتایج این انقلاب ها و رژیم های جایگزین در جهت خواست های آنها پیشروی داشته باشند. در این میان ترکیه نیز مانند سایر کشورهای دخیل بحران، به دنبال تحقق آرمان هایی است که از سال (2002) و از زمان به قدرت رسیدن حزب عدالت و توسعه توسط رجب طیب اردوغان نخست وزیر و دبیرکل حزب مذکور و بخصوص وزیر امور خارجه احمد داوداوغلو مطرح شده است. در سالهای اخیر شاهد چرخش های زیادی در سیاست خارجی ترکیه بوده ایم که از جمله فعال شدن سیاست خاورمیانه ای ترکیه در کنار ادامه تلاش برای الحاق به اتحادیه اروپا که به نوعثمانی گرایی معروف شده است و یا افزایش تلاش ترکیه به ایفای نقش میانجی در منازعات و مناقشات بین المللی که ریشه این سیاست ها را می توان در نظریه عمق راهبردی داووداوغلو که در کتابی به همین نام به چاپ رسیده است یافت. جهت گیری ترکیه در قبال این انقلاب ها بسته به کشور و منافع ترکیه در آن کشور متفاوت بوده است که از جمله حمایت از انقلابیون، دعوت حاکمان به مسامحه با مردم و تحقق خواست های آنها و ایفای نقش میانجی بین مخالفان و حکومت بوده است که منجر به پدید آمدن تناقضاتی در سیاست های خاورمیانه ای این کشور شده است. بنابراین به نظر می رسد در وهله اول بررسی این انقلاب ها و در نهایت تبیین سیاست خارجی حزب عدالت و توسعه، برای فهم بهتر سیاست های این کشور در مواجهه با این انقلاب ها ضروری می-باشد.