پژوهشی پیرامون احادیث عرفانی در مثنوی معنوی

عرفان اسلامی از قرن دوم هجری به وجود آمده است.این مکتب فکری اگر چه مبنای آراء خود را قرآن و احادیث قرار داده است اما در بهر ه گیری از این منابع از روش کشف و شهود استفاده کرده است که با روش سایر مکاتب فکری اسلامی نظیر فقها و محدثین و...متفاوت است . در نوشتار حاضر پس از معرفی مولانا و جایگاه علمی او و بیان روش عرفا در برخورد با احادیث، به بررسی سند و متن احادیث عرفانی مثنوی معنوی، پرداخته شده است تا از این رهگذر روشی که مولانا به عنوان یکی از عرفای برجسته قرن هفتم در استفاده از احادیث به کار گرفته است مشخص گردد نتیجه این پژوهش آن است که مولانا نیز در اکثر موارد از روش سایر عرفا درباره احادیث پیروی نموده است لذا اگر چه در میان این احادیث روایاتی با سند صحیح وجود دارد اما بخشی از احادیث مثنوی فاقد سند و سند برخی از آنها ضعیف است اما مولانا به این روایات اعتماد نموده و به آنها استناد کرده است.