اثر سیلیمارین و کایتوسان مغناطیسی بر عملکرد نوروپروتکتیو تاکرین درموش های نر ویستار مدل آلزایمری

تاکرین اولین مهارکننده ی استیل کولین استراز است که برای درمان بیماری آلزایمر مجوز گرفته است.استفاده از تاکرین با ایجاد سمیت در بافت ها بخصوص کبد همراه است که منجر به ایجاد سمیت کبدی می شود.نانوپارتیکل های کایتوسان به عنوان یک سیستم موثر انتقالی در درمان بیماری آلزایمر بکار گرفته شده است.سیلیمارین، یک عصاره ی گیاهی استاندارد با فعالیت آنتی اکسیدانی قوی است که از گیاه خار مریم بدست می آید و به عنوان یک ماده برای حفاظت کبدی و بازسازی کبدی مطرح است.اگرچه استفاده از تاکرین متصل به کایتوسان و تاکرین متصل به کایتوسان مغناطیسی به طور قابل ملاحظه ای غلظت تاکرین در مغز را نسبت به سایر بافت ها در مقایسه با داروی آزاد بالا برده است،در مطالعه ی حاضر حافظه و یادگیری در حیوانات دریافت کننده ی داروها و نیز عمل حفاظتی سیلیمارین در برابر سمیت کبدی احتمالی که ممکن است بوسیله ی این دارو ها ایجاد شود بررسی گردید. رت های نر وستار با وزن تقریبی 250-220 برای شکل گیری 11 گروه مورد مطالعه قرار گرفتند،در هر گروه 6 رت وجود داشت.مدل حیوانی آلزایمر بوسیله ی تزریق درون بطن جانبی مغزی استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان)در کانول های قرار داده شده در بطن های جانبی به صورت دو طرفه، ایجاد گردید.حیوانات با تزریق درون ورید دمی تاکرین متصل به کایتوسان،تاکرین متصل به کایتوسان مغناطیسی،کایتوسان،کایتوسان مغناطیسی (1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان) و دریافت خوراکی سیلیمارین(200 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان) مورد تیمار قرار گرفتند.به منظور ارزیابی حافظه ی فضایی در حیوانات از ماز آبی موریس استفاده گردید.اثرات هپاتوپروتکتیو سیلیمارین با دریافت همزمان سیلیمارین به همراه تاکرین متصل به کایتوسان و تاکرین متصل به کایتوسان مغناطیسی بررسی گردید و سپس آزمایشات بیوشیمیایی سرمی و بافت شناسی کبد انجام شد. استرپتوزوتوسین به صورت قابل ملاحظه ای نقص درحافظه و یادگیری فضایی در مقایسه با گروه کنترل ایجاد نمود.درمان رت ها با تاکرین متصل به کایتوسان و تاکرین متصل به کایتوسان مغناطیسی،در پارامتر های زمان و مسافت طی شده توسط حیوان تا رسیدن به سکوی پنهان تاثیر مثبت گذاشت و همچنین همانطور که از نتایج تست های سرمی مشخص گردید، این دارو ها سمیت کبدی را القا نمودند(فعالیت سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالن فسفاتاز و نیز غلظت بیلی روبین توتال افزایش یافت وغلظت های آلبومین و پروتئین توتال کاهش یافت). دریافت همزمان سیلیمارین، به طور معنی داری تغییرات القا شده ی بیوشیمیایی و بافت شناسی توسط این داروها را کاهش داد. نتایج حاضر نشان داد که تاکرین متصل به کایتوسان و تاکرین متصل به کایتوسان مغناطیسی،یادگیری و حافظه ی فضایی را در رت ها بطور نسبی بهبود می بخشد.سیلیمارین اثرات محافظتی در برابر عمل سمیت کبدی تاکرین متصل به کایتوسان و کایتوسان مغناطیسی را که در درمان آلزایمر بکار رفته را دارد.از آنجایی که هیچ سمیت قابل توجهی از سیلیمارین در انسان گزارش نشده، می تواند به عنوان مکمل دارویی با این دارو ها مصرف گردد تا اثرات جانبی آنها را روی کبد کاهش دهد