بررسی اثر نوروپروتکتیو تریازین بر یادگیری مدل آلزایمری موش های نر نژاد ویستار

بیماری آلزایمر رایج ترین نوع اختلال نورودژنریتیو می باشد که با تشکیل پلاک هایبتا آمیلوئید (a?)، گسترش تانگل های نوروفیبریلاری، دژنره شدن نورون های کولینرژیک و فقدان حافظه و ادراک شناخته می شود.دو ویژگی اصلی بیماری آلزایمر، تجمع پلاک های آمیلوییدی خارج سلولی و کلاف های نوروفیبریلاری داخل سلولی در قشر مغز و سیستم لیمبیک می باشد. فرضیه های گوناگونی برای شرح پاتوژنز بیماری آلزایمر وجود دارد که یکی از این فرضیه ها، فرضیه رادیکال آزاد می باشد. طبق این فرضیه، بسیاری از رویکردها به منظور استفاده از آنتی اکسیدان ها به عنوان عوامل محافظت کننده نورونی مورد بررسی قرار گرفته اند. a? از طریق القای استرس اکسیداتیو (ros)،موجب مرگ سلولی می شود بنابراین آنتی اکسیدان ها قادر به کاهش سمیت سلولی ناشی از a? می باشند. در مطالعه حاضر نقش نوروپروتکتیو تریازین در in vitro مورد بررسی قرار گرفته است. تریازین به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی، به دلیل توانایی مهار رادیکال آزاد، نقش محافظتی در برابر ros ایفا می کند. در نتیجه نقش محافظتی و اثر ضدآمیلوئیدوژنیک دارد. این پژوهش به منظور بررسی اثرات نوروپروتکتیو مشتق تریازین (c16h12cl2n3s) بر یادگیری مدل آلزایمری رت های نر نژاد ویستار می باشد.در این مطالعه، موش های صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار با وزن های 220-260 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. کانول گذاری به صورت دو طرفه در ناحیه بطن جانبی رت ها صورت گرفت.از تست رفتاریmorris water maze بهمنظورارزیابییادگیریفضاییموش هایصحرایی استفاده شد. تزریق درون بطنی استروپتوزوتوسین (3 mg/kg) در مقایسه با گروه کنترل به صورت قابل ملاحظه ای موجب نقص در یادگیری فضایی رت ها می شود. اما روند یادگیری فضایی در رت هایی که علاوه بر دریافت استرپتوزوتوسین، تریازین با دوزهای 20 و 40 میکرومولار دریافت کردند، بهبود یافته است. نتایج حاصل بیان می کند تریازین به صورت وابسته به دوز در برابر نقص یادگیری فضایی ناشی از تزریق درون بطنی استرپتوزوتوسین محافظت می کند.