اثر کانون توجه و منبع نشانه گذاری کلامی بر انسداد پرتاب آزاد بسکتبال در دختران نوجوان مبتدی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر منبع و کانون توجه نشانه های کلامی بر انسداد دختران نوجوان مبتدی هنگام پرتاب آزاد بسکتبال تحت فشار روانی بود. بدین منظور 30 دانش آموز دختر 15 تا 17 ساله مبتدی با یک سال سابقه شرکت در کلاس های آموزشی بسکتبال و اضطراب صفتی متوسط به شیوه چند دوره ای انتخاب شده و در یک طرح تحقیق تکرار سنجش دو جلسه ای شرکت کردند. آن ها در هر جلسه تحت 5 وضعیت خودگویی با کانون توجه درونی، خودگویی با کانون توجه بیرونی، نشانه گذاری مربی با کانون توجه درونی، نشانه گذاری مربی با کانون توجه بیرونی و بدون نشانه گذاری 50 پرتاب آزاد بسکتبال را انجام دادند. در وضعیت های تجربی کلمه نشانه «دست» برای ایجاد کانون توجه درونی و کلمه نشانه «قوس» برای ایجاد کانون توجه بیرونی توسط مربی یا خود فرد قبل از هر پرتاب تکرار شد. در وضعیت کنترل هیچ نشانه ای توسط مربی یا خود شرکت کننده ارائه نشد. در جلسه دوم، شرکت کننده ها با استفاده از انگیزه مالی و کسب 5 نمره از مجموع 20 نمره پایانی درس ورزش، تحت فشار قرار گرفتند. دقت پرتاب بر اساس یک مقیاس 6 ارزشی اندازه گیری شد. اضطراب صفتی قبل از شروع آزمایش و اضطراب حالتی - رقابتی در جلسه دوم به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های رقابتی ایلی نویز ( scat) و اضطراب حالتی-رقابتی (csai-2) اندازه گیری شد. بر اساس نتایج تحلیل واریانس 2 (کانون توجه) در 2 (منبع نشانه گذاری) در 2 (وضعیت فشار) با تکرار سنجش، دقت پرتاب در وضعیت های کانون توجه بیرونی به طور معنی داری بهتر از کانون توجه درونی و دقت پرتاب در وضعیت های خودگویی به طور معنی داری بهتر از نشانه گذاری مربی بود (025/0p<). علاوه بر این، نشانه گذاری مربی با کانون توجه درونی باعث تشدید انسداد و خودگویی با کانون توجه بیرونی باعث جلوگیری از انسداد و بهبود دقت پرتاب آزاد دختران نوجوان مبتدی شد (006/0p<). بنابراین مزیت نشانه گذاری توسط خود و فرضیه عمل محدود شده تایید گردید.