تبیین جایگاه حکمروایی خوب شهری در ساماندهی اسکان غیر رسمی ((مطالعه موردی: اسلامشهر))

چکیده: عدم تعادل در سطوح کلان، میانی و محلی سیستم های شهر، موجبات ناپایداری در ساختار و کارکرد مجتمع های زیستی و در نتیجه تشکیل سکونتگاههای غیر رسمی در شهر ها می گردد. پهنه های اسکان غیر رسمی، جزیی از بافت و کالبد شهر محسوب می گردند؛ و در ارتباط با شهر دارای ویژگی های خاص است که نیازمند به اصلاح و ساماندهی دارند. در پژوهش حاضر، بررسی پهنه های اسکان غیر رسمی شهر اسلامشهر بر اساس شاخص های جمعیتی، اجتماعی،اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی مورد بررسی واقع گردید. در این میان دو محله میان آباد و باغ فیض بعنوان محله های مورد پژوهش مطرح گردیدند. هدف ازاین مطالعه شناسایی اسکان غیر رسمی دراسلامشهر بر اساس دو بعد اصلی آن، یعنی نوع مالکیت و سطح بهره مندی از خدمات شهری وساماندهی وبهسازی این بافت ها بر اساس اصول حکمروایی خوب شهری است. نتایج بررسی های آماری در ارتباط با تی تک نمونه ای در بعد مالکیت رسمی(89/33-) و در بعد خدمات شهری ( 98/45-) و سطح معنا داری از 05/0 کم تر می باشد؛ که بیانگر وجود اسکان غیر رسمی در منطقه مورد بررسی است. به جهت ساماندهی اسکان غیررسمی در این منطقه که شامل دو محله است، در ابتدا مقایسه تطبیقی بین محله میان آباد و محله باغ فیض بر اساس ابعاد حکمروایی خوب شهری یعنی عملکردی، برابری، مشارکت و پاسخگویی بعمل آمد. نتایج آماری تی دو نمونه ای به ترتیب(39/8 )،(50/5)، (90/5) و(37/8 ) و سطح معناداری محاسبه شده کم تر از 05/0 می باشد. لذا در حال حاضرشرایط حکمروایی خوب شهری در محله باغ فیض نسبت به محله میان آباد دارای وضعیت مطلوبتری است. نتایج این آزمون ها با نتایج دومدل تجزیه و تحلیل خوشه ای و روش توزیع اعتبارات جغرافیایی نیز تأیید می گردد. در نهایت با توجه به اینکه حکمروایی خوب شهری بصورت طیفی ارزشی با درجه شدت و ضعف است بنابراین هر چه میزان مدیریت مشارکتی و حضور سه ضلع آن (یعنی دولت، مردم و بخش خصوصی) در سطح بهتر و واقعیتری اعمال گردد؛ در حل مشکلات این بخش از شهرها بهتر عمل شده، و سرانجام به ساماندهی و توانمند سازی سکونتگاههای غیر رسمی و تبدیل آنها به سکونتگاه های رسمی منجر خواهد شد.