صدا و سیمای در نظام جمهوری اسلامی ایران

گسترش بیش از پیش شبکه تلویزیون و رادیو و سینما و افزایش ناسالم میزان این تقاضا در خصوص مجموعه شرایط اقتصادی - اجتماعی کشورها در این مورد از مهمترین مسائل قابل توجه است . روزبه روز بر تعداد بینندگان تلویزیون افزوده می شود وجود این وسیله در کشورهای در حال توسعه جزو احتیاجات اولیه خانواده ها در می آید. نظیر این توسعه در مورد رادیو محسوستر است که مورد استفاده حتی کم درآمدترین طبقات جامعه هم قرار گرفته است . قسمت اعظم و در مواردی تمام ایام فراغت مردم صرفا" گوش دادن به رادیو یا دیدن تلویزیون می شود و این فرستنده ها نیز به دلیل استقبال شدید و روز به روز بر تنوع برنامه های خود می افزایند. نهایتا" رونقی که رادیو و تلویزیون و سینما در کشور جمهوری اسلامی ایران پیدا کرده، وضع مطبوعات یعنی روزنامه و مجله، بسیار اسفناک است و گواه بارز آن کمی تیراژ انواع نشریات و فقر این وسائل ارتباط جمعی از نظر محتواست . علت این مشکل بزرگ مربوط به ساختمان اجتماعی و فرهنگی جامعه است و تازمانی که سیاست جامعه ای در زمینه مسائل رشد فرهنگی اتخاذ نشود پیوسته این مسائل با تمام عوارض آن پابرجا خواهد بود. در نهایت آنچه که می بایست به عنوان انتقاد بیان شود در خصوص عدم دسترسی به منابع تحقیق و مطالعه می باشد که متاسفانه باید گفت کشور ما در وضع بسیار بدی بسر می برد چرا که تنها چیزی که جایگاه ندارد بحث تحقیقات و پژوهش می باشد. به عبارت دیگر نوعی ترس در دستگاههای ما برای مراجعه محققان وجود دارد. با عنایت به موضوع رساله اینجانب و ارتباط چندین سازمان و دستگاه با این موضوع هیچیک از این سازمانها همکاری نداشتند و هر کسی به نوعی از این همکاری سرباز می زد. برای مراجعه به سازمان صدا و سیما می بایست از کانالهای متعددی عبور کنید تا حداقل به کتابخانه برسید یا شورای نظارت برصدا و سیما که از پذیرش هر گونه فردی معذور است و قادر به در اختیار گذاشتن اطلاعات نیست به این بهانه که موضوعات محرمانه و سری است . حال شورای امنیت ملی و شورای عالی انقلاب فرهنگی و مراجع دیگر جای خود را دارند.