ارزیابی درجه توسعه یافتگی منطقه سیستان با تاکید بر عوامل اداری- اقتصادی

امروزه سیاست‏گذاران و برنامه‏ریزان منطقه‏ای بدون داشتن تصویری روشن از سطوح توسعه‏یافتگی واحدهای تحت مدیریت خویش قادر به اولویت‏یابی و رفع مشکلات نخواهند بود. هدف اصلی این مطالعه شناسایی مناطق محروم جنوب‏شرقی ایران جهت استفاده از فرصت‏های موجود در منطقه برای مقابله با تهدیدها و محدودیت‏های منطقه می‏باشد. در این راه با استفاده از شاخص‏های توسعه در ابعاد اداری – اقتصادی، درجه توسعه یافتگی بخش‏های منطقه بدست می‏آید. برای رسیدن به منظور پس از جمع‏آوری داده ها، روش تحلیل بکار رفته شده مبتنی بر توصیف و تحلیل و قیاس داده‏های آماری بوده‏است. برای این منظور 8 شاخص اقتصادی و 6 شاخص اداری برای 6 بخش از منطقه سیستان جمع‏آوری شده‏است. سپس با استفاده از تکنیک تاکسونومی عددی و نرم‏افزار تاکسون درجه توسعه‏یافتگی بر مبنای درجه توسعه رتبه‏بندی شده‏اند. براساس نتایج حاصله در میان شهرها و با توجه به سه دسته نسبتا توسعه یافته، کمتر توسعه‏یافته و عقب‏مانده، بخش مرکزی سه شهرستان زابل، هیرمند و زهک دارای بهترین عدد و برخورداری (3/0) و پشت‏آب در بخش کمترین میزان توسعه یا بعبارتی عقب‏مانده قرارگرفته‏است و با توجه به نظریه قطب رشد هرچه از شهر مرکزی به روستا و یا دهستان‏های پیرامون نزدیک می‏شویم بر میزان توسعه‏نیافتکی افزوده می‏شود. در پایان با استفاده از اطلاعات و تحلیل این مرحله از پژوهش در کنار داده‏های حاصل از شناخت خصوصیات منطقه در استان و کشور، از رویکردهای توسعه اقتصاد باز، صنعتی و انقلاب سبز، جهت استفاده حداکثری امکانات و غلبه بر محدودیت‏ها و با محوریت تقدم توسعه اقتصادی بر اداری، راهکارهای برنامه‏ریزی و پیشنهاداتی در این زمینه جهت پرکردن شکاف توسعه منطقه و جذب و تثبیت جمعیت و استفاده از نیروی کار ارائه شد.