بررسی اثر کاربرد دو لایه از مصالح ژئوسنتتیک جهت مقاوم سازی روسازی راه و کنترل ترکهای انعکاسی

خاک علی رغم مقاومت فشاری خوب، در کشش عملکرد ضعیف و کارایی نامناسبی دارد. برای جبران این ضعف اغلب از مسلح کننده های گوناگون نظیر الیاف های مصنوعی درسازه های خاکی استفاده میکنند. ازجمله این الیاف مصنوعی ژئوسنتتیکها میباشند. ژئوسنتتیکها مصالح پلیمری نوینی هستند که برخی از آنها در تسلیح خاک کاربرد دارند. ژئوگرید و ژئوتکستایل نیز از انواع رایج این نوع مسلح کننده ها به شمار می آیند. استفاده از ژئوگرید و ژئوتکستایل در جاده ها منجر به جلوگیری از انعکاس ترک از روکش قدیم به روکش جدید و همچنین افزایش ظرفیت باربری جاده میشود. در این تحقیق با توجه به کارایی بالای مسلح کننده های ژئوسنتتیکی به بررسی جلوگیری از انعکاس ترک از روکش قدیم به روکش جدید توسط ژئوگرید و نیز افزایش ظرفیت باربری روسازی جاده ها توسط ژئوتکستایل پرداخته شده است. بدین منظور پس از مروری بر کارهای گذشتگان در این زمینه و همچنین مروری بر تئوری مسئله، مجموعه ای از تحلیل ها روی خاک غیر مسلح و همچنین خاک مسلح به ژئوگرید و ژئوتکستایل در عمق های مختلف انجام شده است. در ادامه به بررسی پارامترهای موثر در ظرفیت باربری و جلوگیری از انعکاس ترک به روکش جدید، به کمک روش عددی اجزاء محدود و با بهره گیری از نرم افزار abaqus پرداخته شده است. نتایج نشان میدهند که بهترین محل برای نصب لایه ژئوگرید در کف روکش جدید و بر روی ترک می باشد. در این حالت لایه ژئوگرید در افزایش مقاومت کششی و مقاومت برشی روکش تاثیر مستقیم داشته و از طرفی استفاده از این لایه در کف روکش می تواند مقاومت در برابر خستگی روکش را تا حدود 5 برابر افزایش دهد. همچنین استفاده از لایه ژئوتکستایل در سطح مشترک مصالح دانه ای و سابگرید باعث قفل شدگی و محدود کردن آن ها شده و ظرفیت باربری سابگرید را افزایش میدهد.