مطالعه عوامل اجتماعی و فرهنگی خیابانی شدن کودکان در شهر خرم آباد در سال 1391

این مطالعه، با تأکید بر عوامل اجتماعی و فرهنگی خیابانی شدن کودکان در شهر خرم آباد در سال 1391، این مسئله را مورد تحلیل قرار داده است. پدیده کودکان خیابانی به کودکان کمتر از 18 سال اطلاق می شود که برای ادامه ی بقاء مجبور به کار یا زندگی در خیابان، پارک ها و در سطح میادین شهرها هستند. خیابانی شدن کودکان و نوجوانان به هر علت و دلیلی باعث پیامدها و عواقب جبران ناپذیری برای کودک و به دنبال آن جامعه می شود؛ لذا برای کاهش و پیشگیری از این آسیب، سبب شناسی در مورد آن لازم و ضروری است. در این پژوهش، با استفاده از مطالعه پیمایشی، جمع آوری داده ها انجام شد. جامعه آماری در این مطالعه، از کلیه کودکان خیابانی، بین 7 تا 18سال ساکن شهر خرم آباد تشکیل شده بود. حجم نمونه در این بررسی، 120نفر از این کودکان بودند که با استفاده از فرمول کوکران تعیین شدند، بیشترین تعداد افراد جامعه مورد نظر، به طور تصادفی و سایر افراد حجم نمونه از کودکان نیز از کودکان بی سرپرست، تحت سرپرستی سازمان بهزیستی انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه توأم با مصاحبه بود که روایی و پایایی آن در مرحله مقدماتی مورد بررسی و تأیید قرار گرفت. همچنین روش تجزبه و تحلیل داده ها بر اساس آمار توصیفی و استنباطی مورد بررسی قرار گرفت. در تحلیل رابطه متغیرهای مستقل تحقیق و مقایسه روابط بین آن ها با متغیر وابسته از آزمون t و از تحلیل رگرسیون استفاده شده و همبستگی پیرسون و آزمون است. یافته های آزمون آماری نشان داد که رابطه معنادار بین متغیرهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (فقر، حاشیه نشینی، ناسازگاری، طلاق، اعتیاد خانواده، عملکرد تحصیلی و جنسیت کودک خیابانی) و خیابانی شدن کودک وجود دارد. با توجه به یافته¬های این مطالعه و مطالعات مشابه در داخل و خارج از کشور می توان نتیجه گرفت به خیابان رو آوردن کودک و نوجوانان یک اختلال و یک انحراف اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در سطح جهان می باشد که ناشی نظم اجتماعی نابرابر در جهان است و لذا در کنار شناخت پیکره معضلات و عوامل دخیل در به وجود آمدن آن، باید به سیاست گذاری ها و برنامه ریزی های جهانی و منطقه ای هم توجه کرد. به عبارتی پیشگیری از این پدیده ها و معضلات مشابه، نیازمند یک مهندسی فرهنگی فراملی و منطقه ای است که بتوان از این طریق مانع افزایش آسیب ها شد.