ارزیابی توسعه یافتگی نواحی شهراردبیل از منظر عدالت فضایی

بحث عدالت فضایی یکی از مهمترین موضوعات در برنامه ریزی شهری است که توزیع و تخصیص متعادل و عادلانه خدمات را برای تمام ساکنین جدای از ویژگی¬های اقتصادی اجتماعی آنها، شامل می¬گردد. امروزه برای نیل به توسعه و عمران ناحیه¬ای مناسب در هر منطقه¬ای، توجه به برقراری عدالت¬فضایی در برخورداری مطلوب از خدمات مختلف شهری، بیش از هر دوره¬ی دیگری، ضروری شناخته شده است. در این میان، خدمات رسانی و برخورداری نامناسب و گاه متناقض مناطق مختلف شهرها از خدمات عمومی، با مفهوم عدالت فضایی در تضاد است، بطوری که کاستی های موجود در تأمین این خدمات از اساسی ترین چالش¬های پیش روی شهرهای جهان به خصوص در کشورهای درحال توسعه بوده است. از این رو هدف این پژوهش بررسی میزان برخورداری نواحی دوازده¬گانه¬ی شهر اردبیل از خدمات شهری، با هدف شناسایی نابرابری ها و عدم تعادل ها بین نواحی و تعیین سطوح توسعه¬یافتگی آن¬ها می¬باشد. روش پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی- تحلیلی است، که با بهره¬گیری از مدل تحلیل شبکه ای (anp) جهت وزن دهی به معیارها، از مدل¬های تصمیم¬گیری چند معیاره ویکور، الکتر، تاپسیس، پرومته، فولر، saw و روش ادغام کاندرست، برای رتبه بندی نواحی و از نرم افزار arcgis جهت نمایش نتایج نهایی استفاده شده است. یافته¬های پژوهش حاکی از آن است که بین نواحی شهر اردبیل به لحاظ برخورداری از خدمات عمومی عدم تعادل و ناهماهنگی وجود دارد، به طوری که ناحیه 1 از لحاظ برخورداری از شاخص های مورد نظر برخوردارترین ناحیه و نواحی 5 و 9 در پایین¬ترین سطح توسعه قرار دارند و بر اساس نتایج همبستگی اسپرمن مشخص شد که توزیع خدمات متناسب با جمعیت نواحی صورت نگرفته است که در پایان در راستای بهبود وضعیت موجود و کاهش نابرابری و عدم تعادل بین نواحی راهکارهایی ارائه گردیده است.