بهینه سازی زمان حسگری طیف با محدودیت احتمال آشکارسازی و تداخل در شبکه های رادیو شناختگر

در یک شبکه رادیو شناختگر، کاربران ثانویه به طرز فرصت¬طلبانه تلاش می¬کنند تا از باند¬های فرکانسی اختصاص یافته به کاربران اولیه، در هنگام عدم حضور آنها، استفاده نمایند. به کارگیری کاربران ثانویه از این حفره¬های طیفی نباید برای کاربران اولیه تداخل ایجاد کند. از این رو موضوع حسگری طیف در این شبکه¬ها بسیار مهم است. از طرف دیگر زمان حسگری طیف نیز پارامتر مهم دیگری است زیرا هر چه زمان حسگری بیشتر شود، حسگری طیف دقیق¬تر و بهتر انجام می¬گیرد ولی زمان ارسال اطلاعات برای کاربر ثانویه و گذردهی کاهش می¬یابد. در این پایان¬نامه مسئله¬ی طراحی مدت زمان حسگری به منظور رسیدن به حداکثر گذردهی را بررسی می¬نماییم. برای حسگری طیف از آشکارساز انرژی استفاده می¬کنیم و نشان خواهیم داد که این مسئله یک پاسخ بهینه دارد که منجر به بیشترین گذردهی برای شبکه¬ی ثانویه می¬شود. همچنین نشان می¬دهیم با استفاده از تکنیک¬های حسگری طیف همکارانه، زمان حسگری به طور قابل ملاحظه¬ای کاهش می¬یابد. در ادامه با استفاده از الگوریتم بهینه¬سازی گروه ذرات، به مسئله¬ی بهینه¬سازی زمان حسگری طیف تحت دو محدودیت احتمال آشکارسازی هدف و حداکثر تداخل قابل قبول برای کاربر اولیه می¬پردازیم. کلید واژه ها: بهینه¬سازی گروه ذرات، حداکثر گذردهی رادیو شناختگر، حسگری طیف، مصالحه حسگری¬- گذردهی.