پیش بینی سازگاری زناشویی توسط رضایت جنسی و باورهای ارتباطی ناکارآمد زوجین در معتادین تحت درمان با متادون

هدف از این پژوهش بررسی اثر پیش بینی کننده باورهای ارتباطی ناکارآمد و رضایت جنسی بر سازگاری زناشویی در افراد تحت درمان با متادون، اثر پیش بینی کننده مدت زمان مصرف و مدت زمان درمان با متادون بر باورهای ارتباطی ناکارآمد، رضایت جنسی و سازگاری زناشویی، و همچنین مقایسه گروه درمان نشده با افراد دارای حداقل 6 ماه درمان نگهدارنده در متغیرهای فوق بود. جامعه آماری شامل معتادان مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد شیراز و همسران آن ها در سال 1392 بود که از میان آن ها افراد نمونه، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. 74 معتاد مراجعه کننده به این مراکز به اتفاق همسرانشان در مطالعه شرکت کردند. روش جمع-آوری داده ها، از طریق پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپنیر، رضایت جنسی لارسون و باورهای ارتباطی ناکارآمد بود. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 21 و آزمون t و رگرسیون انجام شد. میانگین سنی معتادان دریافت کننده متادون 45 سال بود. میانگین مدت مصرف مواد و مدت درمان آن ها به ترتیب 17 و 2 سال بود. کمترین و بیشترین میزان مدت تأهل افراد به ترتیب 3 و 38 سال بود. یافته ها حاکی از این بود که مدت زمان مصرف مواد، سازگاری زناشویی را به صورت منفی پیش بینی می کند؛ مدت زمان درمان اعتیاد فرد باورهای ارتباطی ناکارآمد همسر فرد را به صورت منفی پیش بینی می کند؛ باورهای ارتباطی ناکارآمد همسر فرد، در گروه سوءمصرف کننده مواد (متقاضی ترک) بیشتر از افراد دارای درمان نگهدارنده می باشد؛ نقش باورهای ارتباطی ناکارآمد در پیش بینی رضایت زناشویی فرد منفی است؛ همچنین نقش رضایت جنسی فرد در پیش بینی رضایت زناشویی همسر مثبت و نقش باورهای ارتباطی ناکارآمد فرد در پیش بینی رضایت زناشویی همسر منفی است. کیفیت زندگی زناشویی در معتادان ضعف های بسیاری دارد که اکثر آن ها در اثر باورهای غلط همسران و همچنین عدم رضایت کافی از رابطه جنسی می باشد. بنابراین برگزاری کلاس-های بلندمدت در زمینه آموزش شیوه های ارتباطی در همسران و نیز به کارگیری روش های ویژه برای اصلاح خطاهای شناختی ضرورت پیدا می کند. همچنین کیفیت روابط جنسی و عوامل تأثیر گزار بر آن در معتادان با افراد عادی متفاوت است که نیازمند بررسی دقیق تر در این زمینه می باشد.