بررسی علل ومیزان نشت آب به تونل خط 7 متروی تهران با استفاده از مدل ریاضی

قطعه شرقی –غربی تونل خط هفت متروتهران، حدفاصل ایستگاه a7تا ایستگاه n7با طولی بیش از 12 کیلومتر در محدوده آبخوان اصلی تهران قرار دارد که تقریباً 63 درصد از طول مسیر آن در زیر سطح ایستابی قرار دارد.در این منطقه جهت کلی جریان آب زیرزمینی، شمالی –جنوبی است. پیش بینی نفوذ آب زیرزمینی به تونل برای جلوگیری از مشکلات حین حفاری، طراحی سیستم زهکشی و کاهش اثرات محیطی موضوعی بسیار مهم و حیاتی است؛بنابراین انجام مطالعات هیدروژئولوژی ازاصول ضروری در احداث سازه های زیرزمینی است. در این مطالعه نشت آب به تونل خط 7 با استفاده از روش های تحلیلی گودمن (1965)، فریز و چری (1979)، لی (1999)،کارلسرود (2001)، لومباردی (2002)، التانی (2003)و مدل سازی عددی عناصر محدود (با نرم افزارgw) محاسبه و باهم مقایسه گردید. بعد از کالیبره کردن مدل در حالت پایدار و بهینه سازی پارامتر هدایت هیدرولیکی، مدل در حالت ناپایدار برای یک دوره یک ساله (سال آبی 88-87 با 4 گام زمانی) کالیبره و پارامترهای ذخیره ویژه، دبی چاه ها وتغذیه و تخلیه از منابع دیگر بهینه شدند. در ادامه با صحت سنجی مدل و اطمینان از درستی آن،تونل به عنوان یک شرط مرزی زهکش به مدل معرفی و میزان نشت در زون های مختلف محاسبه شد. بسته به خصوصیات هیدرودینامیکی سفره، بارآبی، تخلیه و تغذیه آبخوان در زون های مختلف، میزان نشت در زمان و مکان متفاوت خواهد بود. چاه های بهره برداری و تغذیه ناشی از فاضلاب شهری به طور محلی نوسانات شدیدی در تراز سطح آب زیرزمینی ایجاد می کنند.