طراحی و تبیین مدل تعاملی انعطاف پذیری و آینده نگری استراتژیک در تصمیم گیری استراتژیک

یکی از چالش های تصمیم گیری استراتژیک این است که از یک سو موفقیت مستلزم تعهد به تصمیمات و استراتژی ها است، و از سوی دیگر به دلیل غیرقابل پیش بینی بودن آینده، امکان شناسایی تعهدات صحیح وجود ندارد. در این پژوهش، به منظور حل پارادوکس مزبور، انعطاف پذیری و آینده نگری استراتژیک به عنوان نقاط مرجع استراتژیک در سازمان معرفی شده و تعامل آنها در سطوح مختلف عدم اطمینان محیطی در قالب نوعی گونه شناسی از تصمیمات استراتژیک و استراتژی های برخاسته از آنها، نظریه پردازی شده است.