بررسی عوامل موثر در افزایش حس دلبستگی به مکان در مجتمع های مسکونی(نمونه موردی:مجتمع بهجت آباد و نویسندگان تهران)

در دنیایی که انگاره های مادی بر تمام وجوه زندگی انسان غالب گشته است؛ تملک حقوقی، اولین نسبت در راستای ایجاد پیوند بین انسان و فضاست. از بین رفتن حس دلبستگی، جدایی افراد از یکدیگر و کمبود تعاملات اجتماعی در کنار سایر معضلات شهری ماحصل دید مدرنیستی به فضا است؛ چنانچه به گفته ی نوربرگ – شولتز بسیاری از مردم احساس می کنند که زندگی شان "بی معنا" است و از "خود بیگانه" شده اند. پژوهش حاضر بر این فرض کلی استوار است که "کاربران غالبا نسبت به مکانی حس دلبستگی دارند که آن را واجد کیفیاتی "مطلوب" می دانند"، از اینرو شناخت و ارزش‎گذاری عامل های شکل دهنده حس دلبستگی به مکان، معماران را به طراحی فضای "مطلوب" یاری می کند. اگر چه معنای لغت مطلوب بسیار گسترده و وسیع است، اما در این پژوهش تنها به بخشی از آن که منجر به شکل گیری حس دلبستگی می گردد، می پردازد. هدف از این پژوهش یافتن عوامل موثر در افزایش حس دلبستگی به مکان در مجتمع های مسکونی،ارائه راهکار عملی برای افزایش حس دلبستگی و در پی آن ارتقای کیفیت مجتمع های مسکونی توسط طراح است. بنا به طبیعت حس دلبستگی، بخشی از ساختار این پژوهش، متاثر از جنبه های انسانی برآمده از حوزه های روانشناسی و جامعه شناسی است.در این راستا، حس دلبستگی به مکان با سه شاخص امنیت، تعاملات اجتماعی و فضای باز مجتمع های مسکونی ارزیابی شد. برای این منظور، با کمک گرفتن از ابزار پرسشنامه و مصاحبه و مشاهدات میدانی شاخص های مذکور به همراه سایر عوامل تاثیرگذار شناسایی و دسته بندی شده است. سپس به تجزیه و تحلیل اطلاعات دریافتی مبادرت شده و با توجه به نتایج تحلیل ها به ارائه راهکارهای علمی و عملی برای ارتقای کیفیت مجتمع های مسکونی در فصل سوم رساله پرداخته شده است. بررسی بستر طرح و آشنایی با شرایط اقلیمی محیط طرح نیز به همراه شناخت بستر اجتماعی در فصل چهارم ارائه شده است تا ازین طریق به دقت با محیط فیزیکی و شرایط آب و هوایی آشنا شویم. روند پروسه طراحی از اولین مراحل تا طرح نهایی با تفصیل معرفی و چگونگی عبور از مراحل اولیه به طرح نهایی همراه با تصاویر ممکن تنظیم و ارائه شده است. این بخش از مطالعات در فصل پنجم رساله ارائه گردیده است.