مطالعه تطبیقی عدم تسلیم مبیع در فقه امامیه و حقوق مدنی ایران و کنوانسیون وین 1980

عقد بیع ، بایع را ملزم می کند که مبیع را تسلیم مشتری نماید (بند 3 ماده 362 ق.م ) ولی گاه این التزام بایع انجام نمی پذیرد. برحسب اینکه عدم تسلیم غیرارادی ، باشد یا ارادی آثار متفاوتی در پی خواهد داشت . همچنین ممکن است عدم تسلیم ناشی از ناتوانی بایع باشد، هرچند که مایل به تسلیم مبیع است . در این حالت برحسب اینکه عدم تسلیم مبیع یا عدم قدرت بر تسلیم مبیع دائمی باشد یا موقت باز آثار متفاوتی در بر خواهد داشت . در فقه اسلامی موضوع علم به قدرت بر تسلیم و تسلّم که به صورت یک قاعده فرعی از قاعده غرر به دست آمده مطرح هست و فقها احکام و حالات مختلف عدم تسلیم مبیع را بیان نموده اند. در حقوق مدنی نیز هنگامی که عقد بیع منعقد می شود، نخستین التزامی که به موجب قرارداد بر عهد? بایع قرار می گیرد تسلیم مبیع است و مواد مختلفی از قانون به این بحث اختصاص یافته است. کنوانسیون 1980 وین که راجع به قراردادهای بیع بین المللی کالا است ناظر بر تعهداتی است که براثر چنین قراردادی برای طرفین ایجاد می شود و مقررات مختلفی درزمینه? عدم تسلیم کالا به مشتری را وضع نموده است. این پژوهش درصدد است آثار عدم تسلیم به صورت تطبیقی در سه حوزه فقه، حقوق ایران و کنوانسیون 1980 وین را موردبررسی قرار دهد تا نقاط اشتراک و افتراق آن ها را مشخص نماید و امکان استفاده از قوانین بین المللی در قوانین داخلی را فراهم سازد.