بررسی اثر راکر پاشنه تاپنجه به همراه ارتز مرسوم بلند اندام تحتانی بر سینماتیک و پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن افراد پولیومیلیت

پولیومیلیت یک بیماری پیشرونده است که از طریق دستگاه گوارش وارد بدن می شود و باعث آسیب به اعصاب حرکتی شاخ قدامی نخاع و ساقه ی مغز می شود.). با توجه به میزان و محل آسیب به سیستم عصبی نوع عضلاتِ درگیر شده متفاوت بوده و ممکن است جدا از فلج غیرقرینه عضلات اندام ها باعث فلج عضلات تنفسی شود. مهمترین عوارض در افراد پولیو درد، خستگی، ضعف عضلات و کاهش آستانه تحمل می باشد. نزدیک به نیمی از این افراد برای حرکت به استفاده از ارتز بلند اندام تحتانی مرسوم که دارای مفاصل زانو ی قفل شده هستند، نیاز دارند. در مطالعاتی که بر روی پارامتر ها و ویژگی های راه رفتن این افراد با ارتز مرسوم صورت پذیرفته مشاهده شده بازدهی راه رفتن، مصرف انرژی و سایر پارامتر ها از حالت نرمال راه رفتن تفاوت محسوسی دارند. تاکنون تحقیقات مختلفی در مورد اصلاح این پارامتر های راه رفتن در ارتز های بلند اندام تحتانی صورت گرفته که تمامی آنها عموما تغییرات در نوع مواد کاربردی و یا سایر مفاصل را در ساخت این ارتز ها بررسی کرده اند. اما درباره سایر موارد مثل اصلاحات در ناحیه فوت-مچ پا در این ارتزها بررسی دقیقی انجام نگرفته است. یکی از اصلاحات ممکن می تواند افزودن نوع خاصی از راکر به ارتزمرسوم باشد. راکر ها می توانند باعث تسهیل راه رفتن و حرکت روبه جلو ی بدن شوند و نیروهای خم کننده بر روی پا را کاهش دهند و همچنین می توانند جایگزین حرکات از دست رفته پا در اثر آسیب یا دفورمیتی شوند. راکر پاشنه تا پنجه یکی از انواع راکرها می باشد که زاویه آن در ناحیه پاشنه و انگشتان نسبت به بقیه راکرها بیشتر می باشد و به طور مشخصی از راکر با انحنای ملایم ضخیم تر است. این راکر در کلینیک به منظور کاهش نیاز به حرکات مچ در هنگام راه رفتن و کمک به جدا شدن انگشتان از زمین به کار می رود.