در سال 2002 سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا (us.epa) طی تحقیقاتی که انجام داد، enterococcus faecalis را به عنوان شاخص آلودگی آبهای دریایی (شور) معرفی کرد. همچنین enterococcus faecalis و e.coli هر دو به عنوان ارگانیسم های شاخص آلودگی آبهای شیرین معرفی شده اند. enterococcus spp.، باکتری های ذاتی روده حیوانات خونگرم می باشند که نسبت به e.coli ارتباط بیشتری با شیوع گاسترو انتریت دارند. طبق بررسی های انجام شده این باکتری دارای قدرت بقای بیشتری نسبت به سایر باکتری کلیفرم ها در آب های شناگاهی و تفریحی می باشد و در نتیجه مطالعه حضور و مدت زمان بقای آن جهت تدوین استانداردهای مناسب برای تعیین آلودگی آب دریا ضرورت دارد. بر خلاف شوری %5/3 دریا، بررسی حضور باکتری e.faecalis به عنوان بهترین استاندارد شاخص آلودگی آب های تفریحی در سواحل جنوبی دریای خزر با داشتن شوری خاص (%1)، ضرورت دارد. به همین دلیل حضور و مدت زمان بقای این باکتری به عنوان شاخص میکروبی آب های شناگاهی و تفریحی در یک مدل ساختگی مشابه با شرایط محل نمونه برداری مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. همچنین در این پژوهش محیط های کشت مختلف و همچنین دو روش فیلتراسیون غشایی (mf) و بیشترین احتمال شمارش (mpn) که به طور قراردادی به منظور شمارش enterococcus spp. روده ای در آب های محیطی استفاده می شوند به منظور جداسازی بهینه باکتری e.faecalis از نمونه آب دریای خزر بررسی و مقایسه شدند. با توجه به توانایی باکتری e.faecalis در تبدیل به فرم زنده ولی غیر قابل کشت، ردیابی سلول های زنده و غیر قابل کشت توسط احیاء مجدد و روش مولکولی( pcr) دنبال شد. فرم رویشی باکتری e.faecalis، به مدت 15 روز از نمونه آب دریای خزر جدا شد. منحنی رشد و بقای فرم رویشی این باکتری دارای یک سیر کاهشی در تعداد باکتری ها طی مدت این 15روز می باشد که دارای نوسانات قابل توجهی است. فرم رویشی باکتری e.faecalis بعد از این مدت زمان، به فرم vbnc تبدیل شده و به مدت 2 ماه در این حالت باقی ماند. کاهش و در نهایت از بین رفتن باکتری شاخص طی مدت زمان معین در مدل تجربی، نشان دهنده توانایی خودپالایی دریای خزر می باشد. علارغم این توان خود پالایی در دریا با توجه به جداسازی آن در محل نمونه برداری طی 3 فصل میتوان نتیجه گرفت که آلودگی همیشگی در دریای خزر وجود دارد.