چکیده: هنر، بیان معنا به کمک صورت است. هرکدام از این دو اگر نباشد، هنر خلق نمی شود. اگر معنا را از هنر بگیرند، جسدی بیش نخواهد ماند و معنا نیز بدون ابزار بیان، مکتوم خواهد ماند. این رساله بر این فرض شکل گرفته است که مجرای تحقق هنر، وجود هنرمند است. درون هنرمند به نسبتی که از حقیقت دریافت می کند، تحول یافته و سپس به کمک تکنیک و مهارت هنریش، آنچه در وجود خود دارد را در اثرش بیان می کند.که این مهم در مورد هنرمند سنتی که در پی حذف خویش و بیان حقیقت است، امکان وقوع خواهد یافت. لذا در مطالعات هنری، مبانی فکری هنرمند و معارفی که ساحت وجودی وی از آن سیراب می شود، می تواند در اولویت مباحث نظری هنر قرار بگیرد. در این رساله سعی بر این است تا در دو بخش کلی، ابتدا مفاهیم نظری در خصوص موضوع، مطرح گردد و سپس ارتباط مفاهیم نظری با مورد مطالعه بیان شود. بدین منظور طی چند فصل، با مطالعه ی معنای سنت، هنر سنتی و هنرمند سنتی و ویژگی های او، مسیر آیینگی وجود هنرمند برای نیل به معنا و تجلی آن را تبیین نموده و راه های دستیابی به آن را از منابع مکتوب وحی با سه محور حق و کوثر و ذکر، پیشنهاد دهد. و در انتها با ارائه ی یک هنر سنتی (خوشنویسی- خط معلی) و بیان بخشی از اعتقادات هنرمند خالق یا بهتر بگوییم کاشف آن(حمید عجمی)، بروز و جلوه ی این سه محور را در این هنر و دیدگاه هنرمند نمایش دهد.