کاهش تغییرات دینامیکی ضربان قلب (hrv) شاخصی برای التهاب عمومی است که با پیش آگهی منفی در اینگونه بیماران همراه می باشد. پژوهش های اخیر نشان داده است که در حین التهاب رفلکسی ضد التهابی روی می دهد که با افزایش فعالیت پاراسمپاتیک همراه است و از طریق فعال شدن گیرنده آلفا هفت نیکوتینی استیل کولین (?7nachr) موجب کاهش التهاب می شود. با این حال نقش این گیرنده در تعدیل تغییرات دینامیکی ضربان قلب در خلال التهاب عمومی نا مشخص است. علاوه بر این سیستم پاراسمپاتیک دهلیز را عصب دهی می کند ولی نقش آن در پاسخ التهابی دهلیز روشن نیست. لذا نقش ?7nachr در تعدیل تغییرات دینامیکی ضربان قلب در خلال اندوتوکسمی به کمک مداخلات فارماکولوژیک بررسی شده است. برای القای اندوتوکسمی از لایپوپلی ساکارید (lps) استفاده گردید. از روش های rt-pcr و ایمونوهیستوشیمی برای بررسی بیان ?7nachr در دهلیز قلب موش صحرایی و همینطور رده سلولی کاردیومیوسیتی استفاده شد. الکتروکاردیوگرام قلب های ایزوله و موش های صحرایی هوشیار ثبت گردید. برای محاسبه hrv از شاخص های خطی و غیر خطی استفاده شد. mrna مربوط به ?7nachr در دهلیز موش صحرایی بیان شد و پروتئین مربوط به آن در لایه اندوتلیالی قرار گرفته بود. علاوه بر این lps اثرات وابسته به دوزی را بر شاخص های hrv در موش های هوشیار نشان داد. مهار فارماکولوژیک ?7nachr همراه با کاهش معنادار شاخص هایhrv در موش های اندوتوکسمیک بود ولی در قلب های ایزوله بر تغییرات دینامیکی ضربان قلب اثری نداشت. در دهلیز حیوانات اندوتوکسمیک بیان سایتوکاین های پیش برنده التهابی افزایش یافت ولی مهار فارماکولوژیک ?7nachr در حیوانات اندوتوکسمیک بر بیان سایتوکاین های پیش برنده التهابی اثری نداشت. بر پایه این یافته ها به نظر می رسد ?7nachr موجود در دهلیز ها بر پاسخ التهابی دهلیز بی اثر است ولی می توان در خلال التهاب عمومی نقش تونیکی برای این گیرنده در تعدیل تغییرات دینامیکی ضربان قلب پیشنهاد نمود.

پیشتر نشان داده شده است که پیش شرط سازی با هایپراکسی نورموباریک و همینطور مورفین به صورت مزمن موجب حفاظت قلب در مقابل صدمات ناشی از ایسکمی- جریان مجدد می شود. این مطالعه برای بررسی این فرضیه که اثر هم زمان دو پیش شرط ساز هایپراکسی و وابستگی به مورفین اثری بیش از هر کدام از پیش شرط ساز ها به تنهایی در قلب ایزوله موش صحرایی دارد انجام شد. حیوانات کنترل و وابسته به مورفین تحت اکسیژن 21% و یا بیشتر از 95% به مدت 180 دقیقه قرار گرفتند. سپس قلب حیوانات ایزوله شد و به صورت پس گرا به دستگاه لانگندورف متصل گردید در حالی که شریان کرونر قدامی چپ به مدت 30 دقیقه بسته و بعد از باز کردن آن به مدت 120 دقیقه جریان مجدد برقرار بود. پارامتر های عملکرد قلبی، سایز انفارکتوس، رهایش آنزیم های قلبی، و آریتمی های دوره ایسکمی و جریان مجدد اندازه گیری شد. پیش شرط سازی در گروه هایپراکسی+ وابسته موجب کاهش آنزیم های قلبی و همین طور بهبود پارامتر های عملکردی قلبی نسبت به هرکدام از گروه های هایپراکسی و یا وابسته به مورفین به طور معنی دار شد، ولی این تغییرات در مقایسه بین آریتمی های دوره ایسکمی و جریان مجدد در این گروه ها معنی دار نبود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که هایپراکسی+ مورفین مزمن می تواند موجب کاهش رهایش آنزیم های قلبی و بهبود هر یک از پارامترهای عملکرد قلبی نسبت به گروه های هایپراکسی و یا وابسته به مورفین به صورت تنها شود.