در طراحی سکوهای فراساحل، هدف رسیدن به ظرفیت مشخصه ای بالاتر از مقدار بار محیطی وارده با دوره بازگشت صدساله می باشد که هر دو طرف معادله، یعنی بار وارده و مقاومت سازه، در مقادیر ایمنی مشخصی ضرب شده اند. فرضیات ساده شده ای در استخراج نیروی اعضا از نیروی کل وجود دارد. علاوه بر آن، هر پتانسیلی از سازه برای جاری شدن و بازپخش بار، که خود در بر دارنده ظرفیت ذخیره می باشد، در مرحله طراحی نادیده گرفته می شود. به طور کلی، مقاومت ذخیره به عنوان توانایی یک سازه در تحمل بارهایی بیش از بار طراحی تعریف می شود. نوع پاسخ سازه و درجه نامعینی سیستم، منابعی از مقاومت ذخیره می باشند که در طراحی، کنترل نمی شوند. مقاومت ذخیره را نباید به تنهایی به عنوان طراحی دست بالا در نظر گرفت. به هر حال، شرایطی وجو دارد که این مقاومت ذخیره لازم می باشد. به عنوان مثال، جهت ارزیابی سازه های موجود که نیاز به ارتقا روشهای حفاری در آنها می باشد و یا سازه هایی که نیاز است بیشتر از عمر طراحی به فعالیت خود ادامه دهند. همچنین لازم است که سازه بتواند آسیب دیدگی را بدون فروپاشی تحمل کند که تحت عنوان مقاومت باقیمانده سازه معرفی می شود. این آسیب دیدگی ها به طور کلی یا ناشی از اعمال بارهایی بیش از بار طراحی می باشد و یا به طور موضعی ناشی از برخورد شناورها یا سقوط اشیا می باشد. در این پایان نامه به بررسی یک سکوی تولیدی، واقع در خلیج فارس و با باد بندهای k شکل پرداخته شده است. تاثیر آسیب دیدگی در اعضاء بحرانی، به صورت قرشدگی موضعی، کمانش محلی و گسیختگی عضو، بر روی رفتار سازه و مقاومت نهایی آن بررسی شده و با حالتی که سازه سالم است، مقایسه شده است. در ادامه نیز چند روش جهت تعمیر اعضای آسیب دیده ارائه شده است.