چکیده ی پژوهش هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مسئولانه ی والدینی بر پرخاشگری کودکان می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین کودکان پرخاشگر 12-7 سال است که در سال 1388 به هسته مشاوره آ موزش و پرورش خمینی شهر به علت رفتارهای پرخاشگرانه کودکانشان مراجعه نموده اند. نمونه این پژوهش 48 نفر (24 جفت پدر و مادر) بود پس از اجرای پیش آزمون از بین والدین مراجعه کننده به هسته مشاوره، آنهایی که کودکاشان بالاترین نمره را آورده بودند انتخاب شدند و والدین بصورت تصادفی دردو گروه آزمایش و گواه جا یگزین شدند به منظور بررسی تغییرات حاصله از اعمال متغیر مستقل گروه آزمایش طی 10 جلسه آموزشی در معرض متغیر مستقل و درمان مسئولانه ی والدینی قرار گرفتند و نهایتا هر دو گروه در یک زمان مجددا مورد اندازه گیری قرار گرفتند. روش انجام این پژوهش نیمه آزمایش و ابزار مورد استفاده پرسشنامه آخنباخ بود به منظور تجربه و تحلیل داده ها از شا خص آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و همچنین آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان مسئولانه ی والدین رفتارهای پرخاشگرانه ی و قانون شکنانه کودکان را کاهش می دهد. کلید واژه ها:درمان مسئولانه والدینی،پرخاشگری،کودکان

مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر bmp-4 بر تمایز قلبی سلول های بنیادی بافت چربی (adscs) طراحی شد. به این منظور، adsc ها از بافت چربی اینگوینال موش جداسازی و کشت داده شدند. برای تمایز قلبی، adsc ها به مدت 5 روز در محیط حاوی fbs یا kosr با غلظتهای مختلف فاکتور bmp-4 تیمار شدند. 21 روز پس از آغاز تمایز، بیان فاکتور های نسخه برداری و ژن های اختصاصی قلب بررسی شد. به علاوه، امکان بهینه سازی محیط تمایزی با استفاده از its و 5-azacytidine مورد بررسی قرار گرفت. در این مرحله، سلول های تمایز یافته فاکتور های نسخه برداری gata-4 و mef-2c و ژن های اختصاصی قلب شامل ?-mhc، ?-mhc، mlc-2v، mlc-2a و anf را بیان کردند. آنالیز ایمنوسیتوشیمی نیز حضور آلفا اکتینین و تروپونین i قلبی را در کاردیومیوسیت های مشتق از adsc نشان داد. mlc-2v در سلول هایی که در محیط حاوی kosr و 50 ng/ml bmp-4 تیمار شدند (k50)، بیشترین بیان را داشت. بیشترین بیان ژن mlc-2a در سلول هایی مشاهده شد که در محیط حاوی kosr با 10 ng/ml bmp-4 تیمار شدند (k10). افزودن its به گروهی که در محیط حاوی kosr با 10 ng/ml bmp-4 تیمار شدند، بیان هر دو ژن mlc-2v و mlc-2a را افزایش داد. افزودن همزمان 5-azacytidine و its به گروهی که در محیط حاوی 10 ng/ml bmp-4 قرار داشتند (aza-k10-its) نسبت به گروه دارای فقط its (k10-its)، تغییری در میزان بیان ژن mlc-2a ایجاد نکرد، اما میزان بیان ژن mlc-2v را بطور معنی داری کاهش داد. افزودن its به تنهایی یا همراه با 5-azacytidine بیان mlc-2v را در گروه k50 کاهش داد. بنابراین، محیط k10-its و k50 به ترتیب به عنوان گروه های بهینه برای بیان ژن mlc-2a و mlc-2v در نظر گرفته شدند. بطور خلاصه، نتایج این مطالعه برای اولین بار نشان دادند که از bmp-4 می توان برای تمایز کاردیومیوسیت از adcs ها استفاده نمود. همچنین مشخص گردید که غلظتهای متفاوتی از bmp-4 برای تمایز کاردیومیوسیت های دهلیزی و بطنی موثر می باشند. استفاده از its همراه با غلظت پایین bmp-4 می تواند به بهبود تمایز سلولهای دهلیزی کمک کند، ولی دوز بالای bmp-4 (50 ng/ml) در غیاب its و 5-azacytidine بیشترین اثر را در تمایز سلولهای adsc به سمت سلولهای بطنی دارد.