تعداد 560 قطعه جوجه گوشتی نر (راس 308) در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار توزیع شدند. گروه های آزمایشی شامل گروه شاهد (جیره پایه)، ویتامین e (100 واحد)، 3/0 پی پی ام سلنیوم آلی، 2/0 درصد آسپرین، 1/0 درصد پروبیوتیک (گالیپرو)، 125 پی پی ام آنتی اکسیدان صنعتی (لوکسیدان تی دی 30) و پوست انار 5(/1 درصد) بود. جهت القاء آسیت به آب آشامیدنی پرنده ها 15/0 درصد کلرید سدیم افزوده شد. نتایج آزمایش نشان داد که آنتی اکسیدان صنعتی در مقایسه با سایر گروه ها بهترین عملکرد را در کل دوره داشت. آنتی اکسیدان صنعتی در مقایسه با سایر گروه ها بطور معنی داری، میانگین افزایش وزن روزانه و شاخص تولید اروپایی را افزایش و ضریب تبدیل غذایی را کاهش داد (01/0>p). بیشترین خوراک مصرفی روزانه مربوط به گروه سلنیوم آلی و کمترین مقدار نیز متعلق به پوست انار بود، هرچند که با گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشتند. شاخص قلبی آسیت در تمامی پرنده ها در پایان دوره اندازه گیری شد. آنتی اکسیدان های افزوده شده به جیره در مقایسه با گروه شاهد، شاخص قلبی آسیت را بطور معنی داری کاهش دادند که کمترین مقدار مربوط به گروه آزمایشی پروبیوتیک بود (01/0>p). درصد تلفات مرتبط با آسیت در بین گروه های آزمایشی که به عنوان آنتی اکسیدان فرض شده بودند در مقایسه با گروه شاهد، بطور معنی داری کاهش یافت و کمترین میزان تلفات نیز مربوط به گروه آزمایشی آسپرین (صفر درصد) بود (05/0>p) درصد هماتوکریت در گروه های آسپرین وسلنیوم آلی در مقایسه با سایر گروه ها بطور معنی داری بالاتر بود (05/0>p). آنتی اکسیدان های استفاده شده در مقایسه با گروه شاهد بطور معنی داری پراکسیداسیون لیپیدی را در نمونه های گوشت کاهش دادند که کمترین مقدار پراکسیداسیون در گروه تیماری پوست انار مشاهده شد (01/0>p). شکنندگی اسموتیکی گلبول های قرمز (eof) به منظور بررسی وضعیت سیالیت غشاء این سلول ها تعیین شد که کمترین درصد شکنندگی اسموتیکی گلبول های قرمز مربوط به گروه تیماری آسپرین بود که با گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت (01/0>p). بیشترین نسبت هترفیل به لنفوسیت نیز در گروه آزمایشی شاهد مشاهده شد که با گروه های آسپرین، سلنیوم آلی و آنتی اکسیدان صنعتی تفاوت معنی داری داشت (01/0>p). افزودن پوست انار به جیره، باعث افزایش ارتفاع پرز، عمق کریپت و غشای زیر مخاط شد (01/0>p). نتایج این آزمایش نشان داد که افزودن آنتی اکسیدان ها به جیره جوجه های گوشتی سبب بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی پرنده ها و کاهش آسیت می شود.