در حین وقوع زلزله علاوه بر تأثیر مستقیم آثار آن، عواملی بصورت غیرمستقیم نیز در ایجاد خسارت ها نقش دارند. یکی از این عوامل، پدیده ضربه می باشد که میان سازه هایی با فاصله ناکافی از یکدیگر و در اثر ارتعاش غیرهمفاز بوجود می آید. ساده ترین راهکار مقابله با ضربه، ایجاد فاصله کافی میان دو سازه است اما بدلیل اینکه این شیوه در همه موارد قابل اجرا نمی باشد، باید به دنبال شیوه هایی برای کاهش آثار این پدیده بود. یکی از روشهایی که می توان مورد بررسی قرار داد، اتصال دو ساختمان مجاور توسط میراگرهای اصطکاکی به عنوان جاذب انرژی می باشد. در این پایان نامه به بررسی تأثیر نصب میراگرهای اصطکاکی میان قابهای فلزی با تعداد طبقات متفاوت بر پاسخهای ناشی از ضربه در این قابها پرداخته شد. این میراگرها بصورت یکنواخت و با نیروی لغزش یکسان در تمامی طبقات میان دو قاب قرار داده شده و نیروی لغزش آنها بر اساس جذب حداکثر انرژی، بهینه گشت. بمنظور مدلسازی ضربه از المان فنر خطی(gap) و برای انجام تحلیل های دینامیکی غیرخطی از نرم افزار sap2000 استفاده شد. با انجام این تحقیق مشخص گردید عملکرد میراگر به خصوصیات قابهای مجاور و شتابنگاشت مورد استفاده بستگی داشته و نمی توان گفت همواره موجب بهبود پاسخ ضربه در قابها می گردد.