هدف این تحقیق، بررسی تأثیر وفور منابع طبیعی و سرمایه انسانی بر نرخ رشد اقتصادی در کشورهای منتخب آسیایی طی سال های 2004-1980 می باشد. به منظور بررسی این رابطه به پیروی از ادبیات موضوع تولید ناخالص داخلی سرانه اولیه، شاخص وفور منابع، نیروی کار، سرمایه فیزیکی، سرمایه انسانی، مخارج دولت و درجه باز بودن تجاری به کار گرفته شده است. برای برآورد الگو از داده های ترکیبی نامتوازن به روش اثرات ثابت استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که یک رابطه منفی و معناداری بین وفور منابع طبیعی و نرخ رشد اقتصادی وجود دارد. این رابطه حتی با ورود تدریجی متغیرهای کنترل همچنان منفی و معنادار می باشد. در ضمن طی دوره زمانی مورد بررسی نرخ مشارکت نیروی کار، سرمایه فیزیکی، مخارج دولت و سرمایه انسانی مطابق انتظار تأثیر مثبت بر نرخ رشد اقتصادی این کشورها داشته است ولی باز بودن تجاری تأثیر معناداری بر آن نداشته است. این تحقیق همچنان نشان می دهد در صورتیکه سطح سرمایه انسانی در کشورهای مورد بررسی از حد معینی بیشتر گردد می تواند اثر منفی تأثیر منابع طبیعی بر رشد اقتصادی را خنثی نماید.